Wordt vervolgd: Nathalie Revard | Isa Maron
‘Ik heb maar één laptop, hoor.’ Olivia keek Lie met een opgetrokken mondhoek aan. Ze zei nog net geen duh...
Lie keek de meisjeskamer rond. Op het kleine bureau lagen een paar opengeslagen schoolboeken rond een laptop.
‘Ik dacht,’ zei Lie behoedzaam, ‘dat jij de vorige keer dat ik hier was, in de weer was met een andere laptop en wat harde schijven.’ Ze keek het meisje nadenkend aan. De laptop en de harde schijven die uit het huis van Swelink waren gestolen waren nog niet teruggevonden.
‘Dat soort dure spullen kan ik helemaal niet betalen,’ antwoorde Olivia nors. ‘Ik heb dit oude kreng al drie jaar.’
‘Dus als ik dat dat oude kreng en jouw telefoon laat onderzoeken door de technische recherche dan vind ik daarop geen dreigementen van Marco Swelink?’ vroeg Lie. ‘Hij chanteerde je niet met foto’s of filmpjes van jou?’
Olivia snoof. ‘Hoe zou hij daaraan moeten komen?’ vroeg Olivia. ‘Want ik ben niet zo dom dat ik zoiets aan zo’n vieze ouwe kerel zou sturen.’
Lie knikte en keek het meisje indringend aan.
‘Je weet best dat dat soort types zich vaak voordoen als jonge jongens,’ zei Lie. ‘En dat het allemaal heel romantisch kan lijken, totdat het fout gaat.’
Olivia haalde haar schouders op. ‘Met dat soort dingen ben ik helemaal niet bezig,’ zei ze nors.
‘Ik neem je laptop en telefoon mee.’ Lie was de zogenaamd onnozele houding van het meisje zat. ‘En over een half uur staat hier een team op de stoep, dat je kamer en de rest van het huis komt doorzoeken.’ Ze eiste de spullen van Olivia op, liep weg en knikte in het voorbijgaan naar Sylvia en Emilio die met uitgestreken gezichten in de gang stonden.
De sneeuw was verdwenen van het plein, net als de rode papiersnippers van het vuurwerk van de Chinees. De kerstboom was ontmanteld en afgevoerd. Lie durfde er een maandloon om te verwedden dat ze nergens in het huis van de Romano’s iets belastends zouden aantreffen. Waarschijnlijk was ook op de laptop en telefoon van Olivia niets te vinden.
In de kluis van Marco Swelink hadden ze wel beet gehad, daar was een telefoon gevonden. Het ding stond vol dreigende berichtjes die Swelink onder een alias had verstuurd naar jonge meiden uit het dorp. Hij eiste selfies. Zo pikant mogelijk. In drie van de zeven huizen die hij verhuurde waren verborgen camera’s gevonden, alleen in de woningen waar gezinnen met jonge dochters woonden. Toch was er in het huis van Swelink geen datadrager aangetroffen met filmpjes of foto’s. Het materiaal leek verdwenen te zijn.
In het huis van de Romano’s werden bij de lichtpunten in het plafond wel meerdere draden, maar geen verborgen camera’s gevonden. Olivia ontkende in alle toonaarden ooit een bericht van Swelink te hebben ontvangen en inderdaad waren haar computer en telefoon schoon en ook het telecombedrijf bevestigde dat er tussen Olivia en Swelink geen berichten waren verstuurd. Er was niets dat aantoonde dat er opzet in het spel was inzake de dood van Swelink.
Lie zat aan haar bureau en startte het filmpje van de bewakingscamera, die in de voorraadkamer van het Italiaanse restaurant hing, opnieuw op. Ze had de beelden al een paar keer bekeken. Vooral die van het moment waarop Sylvia het slachtoffer vond. Paniek. Ze zag dat Sylvia schreeuwde. Emilio en Olivia die aan kwamen stormen. Overleg met veel gebaren. Olivia die weer iets leek te schreeuwen en hysterisch naar de buitendeur wees. Emilio en Sylvia die aan de bevroren Swelink begonnen te sjorren.
Lie rechtte haar rug, haalde diep adem en spoelde terug naar het moment waarop een ijverige Sylvia met een emmer sop en wat doeken de vriescel onderhanden nam. Kort nadat ze daarmee klaar was, verscheen Swelink in beeld. Hij glipte de vriescel in en zette de deur achter zich op een kier. Meteen kwam Emilio aanlopen. Hij gaf de deur een zetje, riep lachend iets naar iemand die net buiten beeld stond en duwde een groot hangslot dicht.
Lie spoelde een paar seconden terug en boog voorover. Nogmaals bekeek ze de beelden. Emilio drukte het hangslot dicht, voelde even of het goed vast zat, liep lachend weg en net voordat hij uit beeld verdween bracht hij zijn arm omhoog. Zwaaide hij naar iemand? Ze spoelde opnieuw terug. Nee, hij stak gewoon zijn hand omhoog. Weer spoelde ze terug. Lie zag Emilio zijn arm een stukje omhoog brengen, de vingers van zijn hand gestrekt. Op dat moment viel haar iets op. Een vage weerschijn in de metalen deur van de vriezer. Een kleine gedaante met lang haar, die haar hand opstak. Het was een onscherpe flits van nog geen halve seconde, want bijna meteen verdween het spiegelbeeld van het meisje achter de grote gestalte van Emilio.
Opnieuw bekeek Lie de laatste seconden. Toen ze er zeker van was dat Olivia en Emilio elkaar net buiten beeld een high five hadden gegeven, zuchtte ze en ging achterover in haar stoel hangen. Ze staarde een paar minuten naar haar beeldscherm. Toen pakte ze haar muis, selecteerde de laatste halve seconde van het filmpje en klikte op delete.
Ze pakte de telefoon en belde de officier van justitie, Wilma Depoorter.
‘Swelink kan ik niet meer vervolgen voor het chanteren van die jonge meiden’ zei Wilma op droge toon. ‘Die heeft zijn straf al gehad.’
‘We hebben niets gevonden dat de Romano’s aan Swelink linkt,’ vervolgde Lie. ‘Olivia zit niet bij de meisjes die hij bedreigde. Hij was hun stelende huisbaas, dat wel, maar een diepvrieszalm lijkt me geen motief voor moord.’
‘Dus het is wat we al dachten,’ zei de officier van justitie. ‘Een freak accident. Dan is de zaak voor mij afgedaan. Ik heb wel wat beters te doen.’
Lie stond op om een kop koffie te halen voordat ze aan haar afrondende verslag zou beginnen. Ja, het zou blijven wat het leek. Een bizar ongeluk.
Isa Maron (1965) is auteur van onder meer de veelgeprezen vierdelige De Noordzeemoorden-reeks waarin seriepersonages Maud Mertens en Kyra Slagter schitteren terwijl zij raadselachtige zaken oplossen rond Amsterdam en omstreken. Ze schrijft haar thrillers in de nacht 'vlak naast haar meter boeken over seriemoordenaars en de lijkschouwing, met de gordijnen dicht'.
