Wordt vervolgd: Nathalie Revard | Marelle Boersma

10 thrillerschrijvers, 10 verhalen, 1 hoofdpersoon

De briefing:

Download hier de briefing in pdf formaat.

SOLITAIRE door Marelle Boersma

‘Ze is gevonden.’

Heel even staken zijn bewegingen. ‘Zijn ze er allebei?’ Pas als hij de bevestiging hoort, draait hij een nieuwe kaart om. Klaveraas.

‘Wilt u…?’

‘Zorg dat ze verdwijnt.’ Dan legt hij de aas bovenaan. Het spel gaat nu pas beginnen.

De continue bewaking werkt haar op de zenuwen. Alsof er in dit verrekte rotgat ooit iets zou kunnen gebeuren. Het was nog minder dan een stip op de landkaart. Toch staan er twee man voor de deur en nog twee aan de achterkant. Ze nemen de dreigementen serieus. Nog vijf uur dan zit het erop.

‘Ik ga!’ De stem van haar tienerdochter galmt door de hal.

‘Wacht. Waar denk jij dat je heengaat?’ Nathalie trekt de deur open en ziet Sara, gewapend in een kort leren rokje en minuscuul hemdje, haar helm pakken. Ze gaat snel voor de buitendeur staan. Nooit had ze gedacht dat vechten met haar dochter zwaarder zou zijn dan haar werk bij de recherche, vooral niet na haar overplaatsing naar een dorpje in de provincie.

‘Verwacht maar niet dat ik me hier laat begraven, alleen maar omdat jij zonodig met een collega in bed moest duiken.’ De minachting in Sara’s blik raakt haar diep.

‘Niet doen, Sara.’ Haar stem klinkt lager dan anders. Natuurlijk weet ze dat haar dochter gelijk heeft. Hoe vaak heeft ze al niet hetzelfde gedacht? Tim was hot, maar bleek uiteindelijk de genadeslag voor haar baan bij Moordzaken.

Net die ene seconde dat haar aandacht verslapt, gebruikt Sara om weg te schieten. En voor ze er iets tegen kan doen verdwijnt haar dochter door de achterdeur naar buiten.

‘Houd haar dan tegen, sukkels!’ schreeuwt ze tegen de beveiligers die Sara echter geen strobreed in de weg leggen.

Haar hersens gaan razendsnel. Ze moet Sara tegenhouden. Die heeft geen idee van het gevaar waarin ze verkeert. En terwijl ze haar kansen inschat rent ze al naar de schutting en klimt soepel op het schuurtje. Ze scant de omgeving en ziet de helm van haar dochter in de achterom. Met een enorme sprong bereikt ze de schuur van de buren en rent verder, terwijl ze achter zich de kreten hoort van de ineens alert geworden bewakers.

Als ze haar dochter niet tegenhoudt, kan dit weleens het laatste zijn dat ze van haar ziet. Die angst drijft haar voort. Weer een schuur verder. Snelle blik opzij. Blauwe helm op tien meter. De pergola is ze sneller over dan ze kan nadenken of het verstandig is, dan hangt ze al in de lucht terwijl ze haar handen vooruit strekt om haar val te breken.

Het geknetter van de brommer gaat over in luid geloei.

Gehurkt kijkt ze haar na als ze om de hoek verdwijnt. Nee! De beveiligers zitten haar op de hielen. Dus springt ze op en rent de straat in, waar ze haar dochter fier rechtop weg ziet rijden. Snel scant ze de route. Er is maar één uitvalsweg. Dus daar moet ze heen. Achter haar hoort ze de zware passen van de mannen. Het geschreeuw. De bevelen. En terwijl ze opnieuw een pad inschiet is ze blij dat ze die twee maanden in het provinciestadje niet stilgezeten heeft. Ze kent haar omgeving zo goed dat de vluchtwegen geen geheimen voor haar hebben. Door de heg. Een scherpe punt jast zijn doornen in haar wang.

‘Fuck!’ Ze duwt ze hem weg en schiet erdoorheen. Dan staat ze op de hoofdweg. Benen wijd. Links is leeg. Rechts ziet ze de brommer aankomen. Ze voelt haar glimlach vooral in haar hart. ‘Yes, Sara. Daar ben je.’

Snel duikt ze achter een auto en laat haar hijgende ademhaling tot rust komen. Ze moet haar tegenhouden tot ze haar getuigenis heeft afgelegd.

Het gepruttel van de brommer komt dichterbij. Nu komt het aan op de juiste timing. Ze spitst haar oren. Het geluid van een naderende auto stoort. Nathalie schudt haar hoofd. Focus!

De brommer klinkt luider nu. Ze schat in nog twintig meter. De auto stopt. Vlakbij. Mooi dat scheelt. Brommer op vijftien meter.

Een geluid achter haar. Een arm schiet om haar hals. Dan wordt ze op de grond geduwd. Ze weet meteen dat het mis is. ‘Pas op Sara! Maak dat je wegkomt.’

Geschreeuw van de bewakers uit de verte. Gepruttel dat stopt.

‘Vlucht Sara!’ Dan ligt er een gehandschoende hand op haar mond. Ze probeert te gillen, maar er komt alleen gedempt gepiep uit. Ze slaat wanhopig om zich heen. Maar drie mannen houden haar in bedwang. Het maakt een enorme vechtlust in haar los. Ze schopt. Richt op de meest kwetsbare delen. Hard en venijnig. Maar het enige wat ze bereikt is dat haar benen in een ijzeren klem vastgehouden worden.

Terwijl ze opgetild wordt, ziet ze dat de bewakers nu vlakbij zijn. De angst in de blik van Sara erachter.

Ga weg! Vlucht.

Dan ziet ze het busje. De open deur. Zwart busje. Merk Opel. Zelfs de eerste drie letters van het nummerbord registreert ze feilloos. Dan landt ze hard op de vloer tussen de banken in. Een punt schiet venijnig in haar zij. Voor ze ook maar één beweging kan maken zitten de drie mannen in de auto. Twee voorin. De derde naast haar. Een harde laars in haar zij. Ze gilt het uit.

Net voordat de deur dichtschuift ziet ze de uitgestrekte arm van een bewaker. Een gericht wapen. Ze duikt in elkaar. Een knal. Doffe inslag. Dan een regen van scherpe schoten vanaf de voorbank. Duik weg, Sara.

De bestuurder geeft gas. Ineengedoken op de grond, wordt ze heen en weer gegooid terwijl de man bocht na bocht neemt. Een laars drukt haar hard op de vloer. Pas dan komt de pijn. Is Sara ongedeerd?  

Lees verder op de volgende pagina: