Wordt vervolgd: Nathalie Revard | Marion van de Coolwijk
'Alleen dan kunnen we een autopsie regelen,' vervolgde Nathalie.
'Ik moet helemaal niets!’ beet Stella haar toe. 'En er is geen we! Denk je nou echt dat ik met jou…' Ze bracht haar stemvolume naar beneden. 'Mark wilde jou niet. Wanneer dringt dat nu eens tot je door?'
'Dit gaat niet over mij.' Nathalie reageerde kalm. 'Dit gaat over moord op je man en de kans dat jij en de kinderen het volgende slachtoffer kunnen zijn. Wil je dat?’ Ze had maar één doel: de crematie van Mark tegenhouden en daar had ze Stella voor nodig. De tijd drong. Die kist mocht niet de oven in.
'Nee.' Stella keek naar haar dochters van twee en drie jaar oud die bij haar familie aan tafel zaten en schudde haar hoofd. 'Natuurlijk wil ik dat niet.'
'Alleen jij kunt de crematie stoppen,' zei Nathalie.
'Waarom denk je eigenlijk dat Mark vermoord is?’ vroeg Stella.
Nathalie wist dat ze voorzichtig moest zijn met wat ze vertelde. Dat Mark had haar, tegen alle afspraken in, twee weken geleden op haar privémobiel had gebeld, kon ze niet zeggen. Hij belde laat, na twaalven. Eerst dacht ze dat het over werk ging. Mark was al een tijdje bezig met een onderzoek naar drugssmokkel en hij vertelde over de laatste ontwikkelingen. Maar opeens ging zijn zakelijke toon over in een vreemd soort aarzeling. Hij was bezorgd, zei hij, over iets wat hij te weten was gekomen. Iets wat hem, maar ook zijn familie kon raken. Hij wist niet zo goed wat hij nu moest doen. Ze hoorde naast vertwijfeling ook angst in zijn stem en adviseerde hem bescherming aan te vragen voor hem en zijn gezin als dat nodig was. Op de vraag wat er aan de hand was en of ze iets kon doen, reageerde hij afhoudend. Eigenlijk gaf hij haar niets concreets. 'Eerst moet ik met iemand praten,' was het enige dat hij kwijt wilde. 'In ieder geval bedankt dat je wilde luisteren.' En met de belofte dat hij voorzichtig zou zijn, had hij de verbinding verbroken. Ze was het gesprek allang vergeten, tot vanochtend.
'Mark was…' Nathalie probeerde de juiste woorden te vinden. 'Mark was al een tijdje bezorgd over zijn eigen veiligheid en die van jullie.’ Ze wachtte even. 'Ik denk dat die haring na zijn dood in zijn keel is geduwd om het op een ongeluk te laten lijken.’ Ze zag de verschrikte blik in Stella’s ogen. 'Er moet bewijs te vinden zijn in of op zijn lichaam. Gif, drukplekken, vingerafdrukken. Iets wat bewijst dat ik gelijk heb!'
'Maar de schouwarts...'
'Wist niet wat alleen wij weten,’ vulde Nathalie aan. 'Je had het moeten zeggen, Stella! Mark was sterk en slim. En hij haatte vis. Niemand duwt levend een vis in zijn keel, toch?’ Ze zag dat haar woorden meer en meer effect scoorden. 'Er waren geen verdachte omstandigheden. Die arts ging er al bij voorbaat vanuit dat het een ongeluk was. Mark is dood in zijn auto gevonden in de haven van IJmuiden. Er waren geen aanwijzingen van geweld. De auto zat op slot. Geen uitwendige lichamelijke kwetsuren. Het blanco papieren zakje waarin hij zijn haring met uitjes en zuur had meegenomen lag nog op de passagiersstoel. Er was geen geld gepind die ochtend met zijn pas. In het rapport staat dat hij de haring waarschijnlijk contant heeft betaald bij een viskraam en in zijn auto heeft opgegeten. Wat natuurlijk niet zo is, want waarom zou Mark een haring kopen? De vissigste vis van allemaal. Laat staan dat hij die met staart en al zou opeten. Alles wees op een ongelukkige verstikking. En dat is dus precies wat iedereen nu denkt. Ook op het bureau.'
'Maar jij niet.'
'Nee, ik niet.' Nathalie keek Stella doordringend aan. 'Heeft Mark jou iets verteld over de zaak waar hij mee bezig was?’
'Mark vertelt nooit iets over zijn werk,’ bromde Stella. 'Ik weet niets.'
'Twijfelde jij dan niet?'
'Maakt het wat uit?’ Stella rechtte haar rug. 'Mark is dood! Ik krijg hem echt niet terug met een autopsie. Integendeel.’ Ze zuchtte. 'Ik wil dit afsluiten. Het is al erg genoeg dat mijn dochters zonder vader opgroeien.’
'Dat begrijp ik, maar wil je dan niet dat ze hun vader herinneren als een held, in plaats van als een sukkel die stikte in een haring?’ Nathalie wist dat haar opmerking ver ging, maar ze had geen keus. 'Luister. Mark was bezig met een onderzoek naar internationale drugssmokkel via onze zeehavens. IJmuiden is zo’n zeehaven. Dat kan geen toeval zijn, toch? Mark was daar niet voor familiebezoek, Stella. Je ouders en broers hebben verklaard dat ze Mark die dag niet gezien hebben.’
Het was het eerste waar Nathalie aan had gedacht, toen ze hoorde dat Mark in de haven van IJmuiden gevonden was. Hij en Stella woonden samen met hun dochters in Badhoevedorp, maar Stella was opgegroeid in IJmuiden, waar haar ouders en broers nog steeds woonden. `Ik denk dat Mark in IJmuiden met een prater had afgesproken.’
'Prater?'
'Verrader,’ verduidelijkte Nathalie. 'Misschien wel iemand die de boel wilde verlinken in ruil voor zijn vrijheid. Zoiets is altijd gevaarlijk, want praten heeft nu eenmaal consequenties.'
'Dus jij denkt dat Mark is vermoord door een drugs smokkelende haringvisser?' Een schampere lach volgde. 'Zijn daar bewijzen voor?’
'Nee. Mark heeft niemand iets gezegd over een afspraak die dag en er staat ook niets op papier. Geen namen, bronnen, niets.’ Nathalie zag dat de deuren van de aula dicht gingen. 'Stop die crematie, Stella. Nu!'
'Het spijt me.' Stella draaide zich om en liep weg.
Lees verder op de volgende pagina:
