Wordt vervolgd: Nathalie Revard | Mariska Overman

10 thrillerschrijvers, 10 verhalen, 1 hoofdpersoon

De briefing:

Download hier de briefing in pdf formaat.

GELD VOOR DE SUPERMARKT door Mariska Overman

Nu

In een fractie van een seconde neemt Nathalie Revard de onomkeerbare beslissing. Ze schiet.

Twee uur eerder

Haar hoofd bonsde. Langzaam nam ze een slok van haar koffie. Het zwarte vocht gleed door haar keel, en belandde in haar maag waarin het zuur licht protesteerde. Het bonzen nam langzaam af. Lang leve cafeïne.

Tegenover haar, in het enorme glazen terrarium, schuifelde een leguaan over de bodem, op zoek naar de blaadjes sla die Nathalie er zo-even ingegooid had. De staart zwiepte traag heen en weer. Nathalie glimlachte. Wat er ook gebeurde, een leguaan was een baken van rust. Altijd zichzelf, altijd ontspannen. Niet te veel verwachtend van haar, behalve eten en drinken. Ze nam nog een slok koffie. Sara was anders. Een dochter was geen leguaan. Een puberdochter al helemaal niet.

Boven klonk gestommel. Mooi, Sara was wakker, als altijd net op tijd om ergens te laat te komen. Nathalie nam zich voor om er niets van te zeggen dit keer. Haar hoofd zat al te vol. Haar blik verschoof naar het doek op tafel, met daaronder de verrassing van het jaar. Onmiddellijk bonsde haar hoofd weer op volle toeren. Voorzichtig beroerde ze het. Hèt bewijs. Al die tijd onder haar neus. Nou ja, onder haar wielkast, om precies te zijn.

‘Wat is dat?’ Sara kwam binnen en gooide haar volgepakte Fjallraven op de tafel, ze miste ternauwernood de koffiepot.

‘Niets.’ Nathalie schoof de doek met inhoud opzij.

Sara nam haar onderzoekend op, met een brutaliteit die alleen op deze leeftijd voorkwam. Of was het haar vaders inborst? Dat beloofde wat voor de toekomst. Ze huiverde. Als dat betekende dat Sara eveneens met twee kogels in haar borst eindigde… Ze schoot overeind en verdrong die gedachte. ‘Zal ik brood voor je smeren? Dan kun je na ons bezoek aan de bank direct door naar school.’ Brood smeren. Was dit echt de beste poging tot conversatie die haar inviel?

‘Doe normaal zeg. Ik ben geen baby. Ik haal wel wat in de supermarkt. Mag ik geld? Lie?’ Sara stak haar hand uit. Lie. Zodra Sara haar Lie noemde, leek het een scheldwoord.

Nathalie zuchtte, wierp een blik op de leguaan die inmiddels tevreden aan haar sla knabbelde, en pakte haar tas. Op dat moment schoot Sara vooruit, greep het in een doek gewikkelde voorwerp en vouwde het open. Nathalie sprong op, maar het was te laat. Sara’s ogen sperden wijd open en haar blik schoot van Nathalie naar het ding en weer terug. ‘What the fuck…,’ stamelde Sara toen ze zag wat het was. ‘Niet aanraken!’ gilde Nathalie.

Nu

De gil is akelig hoog, precies zoals je zou verwachten dat een jonge meid gilt. De inslag van de kogel net boven de rechteroogkas valt, alsof het georkestreerd is, exact samen met het moment dat het gillen van de omstanders begint. Nathalie moet de neiging onderdrukken haar oren dicht te drukken. Het lichaam valt, het bloed is overal en zal perfect forensisch bewijs leveren: hier is iemand doodgeschoten. Van voren. Afstand van schutter tot dader: een meter of twee. Enkel schot. Plaats van impact: frontaal en perifeer rechts. Wapen: een Glock 17 L uit 1988. 

Anderhalf uur eerder

Sara zat tegenover Nathalie, haar armen over elkaar, haar rug tegen de leuning gedrukt. Alles aan haar houding riep: ‘Kom maar op met je bullshit.’

Nathalie trommelde met haar vingers op tafel. ‘Weet je nog dat ik een paar maanden geleden de Porsche uit opa’s pakhuis heb meegenomen?’

Een nauwelijks merkbare knik. Ergens moest Nathalie wel lachen om haar. Ze leek absoluut op haar vader. Stronteigenwijs, flinke eigen mening en niet zomaar tevreden met simpele verklaringen. Exact de redenen waarom de relatie tussen Nathalie en hem totaal niet werkte.

Ze woog haar woorden voorzichtig. Wat kon ze delen en wat kon ze achterhouden zonder dat Sara zich niet serieus genomen voelde?

‘Je weet dat opa bij de…’

‘Jááá! Dat weet ik! Je grijpt elke kans aan om dat onder mijn neus te drukken! Maar jij kent hem niet zoals ik hem ken!’

‘Wát zeg je daar? Je gaat me toch niet vertellen dat je nog steeds contact met hem hebt? Dat heb ik je verboden!’ Ze deed haar best de woede uit haar intonatie te laten. Dat lukte niet geheel.

‘Hij accepteert me tenminste. Gewoon zoals ik ben. Jij niet.’

Au. Dat stak. Nathalie zuchtte en wreef over haar slapen.

Sara richtte haar blik op de leguaan, die nu als bevroren op een boomstam zat. Alleen de oogjes bewogen af en toe. ‘Stom beest.’ Ze kwam overeind. ‘Gaan we?’

‘Zit!’ beval Nathalie. Sara bleef halverwege haar beweging hangen.

Verdomme, waarom ging alles zo stroef tussen hen? Ze zag Sara langzaam en met zichtbare tegenzin terugzakken in de stoel. Razendsnel gingen de opties door Nathalie’s hoofd. En ze besloot het te doen. Openheid. Dit was het moment. Misschien raakte ze haar nu definitief kwijt. Misschien moest het zo zijn.

Nu

Nathalie staart naar het bloed en naar de kleine stukjes hersens die nu een bijna sierlijk patroon op de muur vormen. Tergend traag glijden de stukjes naar beneden.

Het gegil verstomt. Haar oren suizen. Vanuit haar ooghoek ziet ze mensen met handen voor hun mond naar haar kijken. Iemand staat te kotsen. De geur van verschroeid vlees dringt in haar neusgaten. De geur van bloed volgt. Haar hand trilt nog steeds, haar vingers verliezen grip, en het pistool valt op de grond. Het geluid is schel en oorverdovend.

Lees verder op de volgende pagina: