Wordt vervolgd: Nathalie Revard | Melissa Skaye
Lie vloog haar auto uit en rende naar de Corsa.
‘Ik heb de EOD gebeld,’ riep ze naar Riejanne.
‘De Explosieven Opruimingsdienst?’
Lie liet de foto die ze had ontvangen aan Riejanne zien. ‘Dit is Sara! In ons huis met een bom op schoot.’
Ze wilde wegrennen, maar Riejanne hield haar tegen. ‘Waarom Sara?’
‘Het komt door Charles Latevsky.’
‘Jij was op vakantie, Lie, je had niets met die bananencontainer te maken.’
‘Iemand neemt wraak of helpt hem.’
‘Door jouw dochter te pakken? Ik begrijp niet ...’
‘Het is haar opa, oké? Ik heb geen tijd om te praten, ik moet naar huis.’
Riejanne rende met haar mee. ‘Is Latevsky je vader? Of schoonvader?’
‘Ik heb er niet voor gekozen verwekt te worden door een crimineel die voor mij al jaren niet meer bestaat. Verdomme, die rotzak pakt me alles af, nu mijn dochter.’
‘Lie, hoe bedoel je alles.’
‘Alain van de opname is mijn ex-man.’
‘Is je vader de reden dat je nog steeds de achternaam Revard gebruikt?’
Ze ging achter het stuur zitten. ‘Ik ben van Alain gescheiden toen ik in de gaten kreeg dat hij ineens over veel meer geld beschikte dan feitelijk mogelijk was. Hij was werkzaam bij de Belastingdienst en Charles kon hem goed gebruiken als insider. Alain overleed. Geëxecuteerd, een kogel was voldoende. Ik heb Charles er altijd van verdacht, maar er waren geen bewijzen.’
‘Wacht op versterking, Lie.’
‘Nee.’ Ze startte de motor en reed met gierende banden het terrein af.
Sara had moeite om zuurstof binnen te krijgen. Ze hyperventileerde en haar neus zat bijna dicht. Sterren spatten voor haar ogen uiteen en ze had haar urine laten lopen.
Ze dacht aan haar vader. Ze was een echt vaderskindje geweest en hield zich aan deurspijlen vast om aan te tonen dat ze na de scheiding niet met mama mee wilde, maar liever bij papa bleef. Met pijn in haar hart had Lie Sara haar zin gegeven. Ze wist dat haar vader dingen voor haar opa deed, want ze luisterde mee als ze dachten dat ze sliep.
Al een tijdje bezocht ze haar opa stiekem. Zijn laatste woorden waren: Als alles gaat zoals reeds vaststaat, kun je niets fout doen. Ik win altijd.
De man kwam de huiskamer weer in en wreef in zijn handen.
‘Mama has arrived.’ Hij grijnsde, maakte een buiging, zei ‘adieu’ en vertrok via de tuindeur.
Sara keek omlaag. Nog vijfentwintig minuten. De ijzige vingers van de dood knepen in haar nek. Ik win altijd. Het leek erop dat opa gelijk kreeg.
Met haar wapen voor zich uitgestoken betrad Lie haar woning. Er heerste stilte, tot ze in de huiskamer kwam en ze iemand heel snotterig door de neus hoorde ademen.
‘Ben je alleen?’ fluisterde ze.
Sara knikte.
Lie keek om zich heen en zag de openstaande tuindeur. Niemand zou zo gek zijn in een huis te blijven waar elk moment een bom kon afgaan.
Ze liet haar angst niet toe, ook al schreeuwde elke vezel in haar lijf dat ze haar dochter en zichzelf zou verliezen. Lie wist dat ze moest wachten, maar daar zat haar dochter, vastgebonden op een stoel, haar ogen rood gezwollen, een wit, paniekerig gezicht en een enorme bult op haar voorhoofd. Was ze geslagen? De smerige klootzak, ze zou ...
‘Lieverd, hulp is onderweg.’ Ze haalde zelf diep adem, al voelde ze zich daar direct schuldig over, want Sara was er niet toe in staat. Ze zag dat er nog maar negentien minuten resteerden. Ze hield haar wapen bij zich, pakte een schaar uit de keuken en knipte de tape door.
‘Beweeg je niet. Heb je de man goed bekeken?’
Sara snikte en haalde een paar keer diep adem. ‘Ja,’ zei ze met een schorre stem en ze beschreef zijn uiterlijk en wat hij over de bom had gezegd. ‘Ik ken hem niet. O mam, ik wil niet dood.’ Tranen liepen over haar wangen.
Ze pakte Sara’s hand. ‘Je gaat nu niet dood, kijk me aan.’
Sara slikte. ‘Mam, opa heeft ermee te maken. Ik ben bij hem op bezoek geweest. Hij hielp je, weet je dat? Dat hoorde ik net. Met zaken en daarom maakte je snel carrière. Soms kreeg je foute informatie omdat opa niet wilde dat je bepaalde mensen te pakken kreeg, maar vaak was het voor hem een genoegdoening en ...’
Lie had een droge keel. Ze slikte en onderdrukte het moedeloze gevoel dat ze had gefaald en dat haar successen fake waren. Ze was een pion en een slechte moeder. Lie had, ondanks dat het weleens spookte tussen hen twee, altijd gedacht dat haar dochter tevreden was met haar leven. Het feit dat ze stiekem haar opa bezocht – de grootste crimineel aller tijden – vertelde Lie dat haar dochter wel degelijk een hang naar familie had.
‘Het doet me pijn dat je hem bezoekt. Alsof hij nóg meer van me afneemt. Heb je enig idee wat hij allemaal heeft gedaan? Hij zit niet voor wildplassen in Vught. Waarom?’
‘Moet dat gezeik nu? Terwijl ik een bom op schoot heb?’
Voor Lie excuses kon maken voor het in deze zenuwslopende situatie voeren van een discussie, kwam de dwarse tiener in Sara bovendrijven.
‘Wat ben jij hypocriet! Rijd je niet lekker rond in de Porsche die je uit zijn pakhuis haalde?’
Dat had Charles dus verteld. Toen ze hem jaren geleden zag staan, kreeg ze iets baldadigs over zich waardoor ze de sleutel in het contact stak. Jezus, waar bleef de EOD?
‘Ik ben zeventien en niet achterlijk,’ zei Sara zacht. ‘Ik ging uit liefde voor mijn vader. Ik wilde een bekentenis.’
Lie schudde haar hoofd.
‘Als alles gaat zoals reeds vaststaat, kun je niets fout doen. Ik win altijd.’
Lie knipperde met haar ogen.
‘Dat zei hij toen ik hem er rechtstreeks naar vroeg. Hij neemt mij niet van jou af. Ik ga nooit meer.’ Ze keek verloren naar beneden. ‘Nou ja, voor wat het waard is, want ik ga dood.’
Lie hief haar hoofd. ‘Ze zijn er!’ Ze rende naar de voordeur. ‘Snel, het gaat om mijn zeventienjarige dochter, een zwart pakketje met timer,’ zei ze tegen de man die een bompak met helm droeg. ‘Acetonperoxide.’
Niemand volgde, al zag ze Riejanne en stonden er diverse collega’s buiten en was iemand de straat aan het afzetten. Lie herhaalde wat Sara over de man had verteld en er zou direct een opsporingsbericht worden uitgevaardigd. Met het zweet in haar handen liep ze terug naar de huiskamer waar de bomexpert rustig tegen haar dochter sprak en handelingen met de bom verrichte.
De minuten waren sneller gegaan. Nog maar drie over.
Lees verder op de volgende pagina:
