Wordt vervolgd: Nathalie Revard | René Appel
Thuis zet ze Lego in zijn terrarium. Ze pakt wat bladen andijvie, waarvan hij meteen begint te eten, alsof de helende handen van Hogendoorn al wonderen hebben verricht.
Na de koffie en de krant gaat ze met de stofzuiger door het huis. Ze krijgt een telefoontje van het bureau. Of ze morgenochtend om zeven uur op de Kwartaalkade kan zijn voor een inval, Kwartaalkade nummer zevenendertig. ‘Vermoedelijk een XTC-lab. We gaan er volle kracht in, met een mannetje of tien, vijftien. De eigenaar van het pand is John van Henegouwen. Je kent hem wel.’
‘Ja, helaas wel.’ John van Henegouwen, bloedgabber van haar vader, zelf de dans ontsprongen, maar nu hadden ze hem hopelijk toch te pakken. XTC, amfetamine, daar had Charles ook tot zijn nek aan in gezeten, nadat er aan heroïne niet veel meer viel te verdienen en de cokebusiness in handen was gekomen van Antillianen en de leden van een paar inmiddels verboden motorclubs, OMG’s, dezelfde afkorting als het ‘Oh my God,’ dat Sara zo vaak laat horen. Als ze Van Henegouwen kunnen inrekenen, is dat ook slecht nieuws voor Charles. Prima, mooi meegenomen.
In Sara’s kamer is het weer een flinke bende, maar Nathalie vertikt het om te gaan opruimen. Op het bureautje, bijna aan het zicht onttrokken door allerlei papieren, schriften en boeken, ligt Sara’s laptop. Als Sara niet met haar mobiel bezig was – appen, filmpjes kijken enzovoort – zat ze wel achter haar laptop. ‘Voor school’ was meestal het excuus, maar dat kon Nathalie nauwelijks geloven. Ze klapt de laptop open, maar herstelt zich en doet hem weer dicht. Privéterrein. Ze kan niet aan de ene kant de wet handhaven via haar politiewerk en aan de andere kant haar dochters privacy aantasten.
Sara komt pas tegen half zeven thuis. Ze wil meteen door, de trap op naar haar kamer en vraagt niet eens hoe het nu is met Lego.
Nathalie houdt haar tegen. ‘Wacht ’s even, jongedame. Waarom ben je zo laat?’
‘Eh… ik ben met Sharon en Jennifer mee geweest… samen huiswerk gemaakt.’
Nathalie kijkt haar dochter indringend aan. Sara lijkt te kleuren. ‘Echt waar?’
Sara draait weg van haar moeder, trekt haar jas uit en hangt hem aan de kapstok. ‘Eh… Ik moet nog even iets opzoeken voor Sharon.’ Ze zet al een voet op de onderste tree van de trap.
‘Laat je me voortaan even weten als je zo laat bent?’
‘Wat een gezeik. Ik vraag toch ook niet…’
‘Woorden als “gezeik” wil ik niet meer horen. Heb je dat goed begrepen?’
Haar dochter kijkt van haar weg. Vijftien jaar, bijna zestien, niet op haar mondje gevallen, is van meisje al vrouw aan het worden. Een paar weken geleden nog een grotere maat beha gekocht. Sara knikt. Dan loopt ze met twee treden tegelijk naar boven alsof ze zich zo snel mogelijk uit de voeten wil maken.
‘Moet je niet kijken hoe het nu met Lego gaat?’
Geen reactie. 
Tijdens het eten maakt Sara een stille indruk. Ze eten spaghetti met bolognesesaus, een van Sara’s favorieten, maar het is alsof ze geen hap door haar keel kan krijgen.
‘Is er iets? Je bent zo stil.’
Sara haalt haar schouders op en prikt wat met haar vork in de spaghetti.
‘Is er iets gebeurd of zo. Op school misschien?’
‘Nee, niks, gewoon.’
‘Je moet toch niet ongesteld worden? Dat is volgens mij pas volgende week.’
‘Mag ik van tafel? Ik heb geen zin meer om te eten.’
Nathalie slaakt een diepe zucht. ‘Oké. Ik bewaar het wel. Misschien krijg je straks wel honger. Anders vries ik het in. Dan kan je het nemen als ik een keer avonddienst heb.’
Zonder verder nog iets te zeggen, staat Sara op en gaat naar haar kamer. Nathalie ruimt af, vult de vaatwasser en gaat zitten lezen. Eindelijk komt ze toe aan de nieuwe Saskia Noort. Maar ze kan haar aandacht niet bij het verhaal houden. Hoe Sara zich gedroeg, dat bevalt haar voor geen meter.
Nathalie gaat naar boven, klopt op de deur van Sara’s kamer, maar stapt nog voordat ze iets hoort naar binnen. Sara doet snel haar laptop dicht.
‘Ik wou toch nog even met je praten.’
Sara knikt. Het lijkt erop dat ze huilogen heeft.
‘Wat is er aan de hand?’
Sara haalt puberaal onwillig haar schouders op. ‘Niks.’
‘Je maakt mij niet wijs dat alles goed met je gaat.’
Het is net of Sara iets moet wegslikken. Ze kijkt weg van haar moeder alsof ze de onderzoekende ogen wil ontwijken.
Nathalie legt een arm op Sara’s schouder, laat haar hand even door haar dochters haar gaan. ‘Je kunt me alles vertellen, dat weet je.’
Dan breekt Sara.
Lees verder op de volgende pagina:
