Worthy's favoriete mottenballen voor de ziel
'Toen Hebban aan mij vroeg of ik een Top3 van mijn eigen columns uit Mottenballen voor de ziel kon samenstellen, dacht ik eerst natuurlijk ‘NEE!’. Bescheidenheid siert de mens, maar toen hoorde ik de verkoopcijfers van mijn columnbundel en daar was eerlijk gezegd ook weinig sierlijks aan. Dus. Tja. Ik begin maar gewoon met nummer 3.'
#3. Schuilen in de regen
„Ik word dan wel niet oud, maar volwassen ben ik wel geworden.” Mathijs Plat staat naast het voetbalveld met de armen over elkaar. Als hij niet op het veld staat, is hij ongeneeslijk ziek, maar als hij op het gras staat, is hij gewoon de coach van zijn jeugdteam. Zijn team staat bij rust met 1-0 voor. Hij loopt richting de kleedkamer, langs de wapperende hoekvlaggen en de geur van mayonaise. Mathijs is een doodnormale jongen. Sproetjes, rood haar en hij heeft een voorliefde voor alles wat rond is. Het feit dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft, deert hem niet, nee, hij staat met een Groningse glimlach op het randje van de afgrond. Hij ziet iets wat wij niet kunnen zien. Mathijs kijkt dwars door de diepte en de duisternis heen. Hij gaat genieten van zijn val.
Ik kijk al zes seizoenen naar het BNN-programma Over Mijn Lijk. Het beste programma ooit. Ik meen het. Iedereen kan acteren, iedereen kan boeken schrijven, iedereen kan een bekende Nederlander worden, maar niet iedereen kan jong sterven zoals deze jongeren sterven. Niet iedereen kan een held worden. En deze mensen zijn geen helden omdat ze ongeneeslijk ziek zijn, nee, deze mensen zijn helden omdat ze de kijker keer op keer laten zien dat niets in dit leven zo barstensvol leven zit als de dood. Mensen die weten dat ze morgen doodgaan, leven rijkere levens dan de mensen die weten dat ze er morgen nog gewoon zijn. Gewoon, ja. Het leven is immers maar gewoon. Kijk maar om je heen. Kijk naar die gezichten. Het leven is geen geschenk meer, maar een verplichting. We worden oud met de partner die we haten, we werken enkel nog voor geld en we zijn jaloers op onze vrienden. We worden ongelukkig van andermans geluk. Het gaat dus niet goed met de mensheid, maar als ik naar Over Mijn Lijk kijk, krijg ik hoop en zie ik hoe ongeëvenaard fraai de mens kan zijn en wat gunnen is.
Hoe zo’n Mathijs Plat kleine voetballertjes coacht. Hij maakt betere voetballers en mensen van die kinderen, terwijl er niemand op deze wereld is die hem beter kan maken. Een 18-jarige jongen uit Groningen kan dat. In de kroeg slaat hij zijn arm om een vriend heen. De stervende troost de achterblijvers. Hij is niet bang voor de dood. Hij schuilt in de regen. Mathijs is nergens bang voor. En hij gaat genieten van zijn val. En terecht. Mathijs was ongeneeslijk ziek in een ongeneeslijk gezonde wereld.
#2 Pure robotliefde lees je op pagina 2
