Worthy's favoriete mottenballen voor de ziel

#2 Pure robotliefde

Op mijn televisiescherm kust een man met een robot van het andere geslacht. De man zoent zoals een hongerig varken eet, maar de robot klaagt niet. Ze accepteert het geschrok van de man die klaarblijkelijk zo veel van haar houdt dat hij haar wil verslinden. Tien jaar geleden zou ik de man hebben uitgelachen, “Alleen idioten kunnen gevoelens voor vleesvervangende voorwerpen ontwikkelen”, maar vandaag de dag begrijp ik hem tot op zekere hoogte. Of misschien zelfs wel volledig.

Zoals deze man zoent, zo zoende ik in het verleden ook. Laten we het puur noemen. Mijn tong was een oncontroleerbare golf van vlees. Vriendinnetjes noemden mijn manier van zoenen dierlijk en toen ben ik, uit angst voor een eenzame toekomst, gecontroleerd gaan zoenen. Ik zoende niet meer alsof ik, onbewust, met het puntje van mijn tong haar hart wilde aanraken, nee, ik zoende op een manier die ervoor moest zorgen dat de vrouw met mij wilde blijven zoenen. Ik schakelde mijn gevoel uit. Ik werd een robot. En eigenlijk zijn we allemaal een robot geworden. We doen onmenselijk normaal, omdat we anders misschien eenzaam zullen sterven. We worden gehersenspoeld totdat we het normen-en-waardenstelsel uit ons hoofd kennen en voelen ons verheven door preutsheid. “Ik heb nooit seks op de eerste date.” We hebben onszelf teugels omgedaan en we zijn er nog trots op ook. “Kijk naar mij, ik ben een fatsoenlijk en normaal mens, want ik heb mijn verlangen ingekort.”

De twee meest romantische films van de laatste jaren zijn wat mij betreft Her en Ex Machina. In Her ontstaat er een liefdesrelatie tussen een man en zijn besturingssysteem en in Ex Machina windt een beeldschone vrouwenrobot een softwareprogrammeur om haar mechanische vingerkootjes. Waarom ik deze twee films romantisch vind? Omdat ze zo menselijk zijn. Menselijk ja. Je bent pas echt een mens als je van alles en iedereen kunt houden. Maar ja, wat is houden van? En wat is liefde? We willen het allemaal, maar we weten in feite niet wat we willen en waarom we het willen, maar we willen het, omdat we ooit geleerd hebben dat we het moeten willen. En we hebben geleerd met wie we het moeten willen. Zonder liefde zijn we niets. Zonder liefde zijn we dood. Liefde is geen gevoel, het is een overlevingsmechanisme.

De man op mijn televisiescherm kust nogmaals met zijn robotliefde. Tien jaar geleden zou ik kokhalzend op de bank hebben gezeten, maar op dit ogenblik begrijp ik hem. De mens wil opgemerkt worden. Meer niet. Dat is wat het leven is. We willen een aantal keren opgemerkt worden en daarna gaan we dood. De man blaast een nepwimper van haar rubberen wang. Ik smelt. Dit is liefde. Wie dat niet kan zien, is een robot. 

#1 Natte muts lees je op pagina 3