Arthur Japin over leesclubs
Foto: Corbino, met toestemming van Boekenpost
Hoe vaak bent u te gast bij leesclubs, en hoe zien zulke avonden er ongeveer uit? Vindt u ze plezierig?
'Ik geef zo’n 50 à 60 lezingen per jaar, in 20 jaar tijd bijna 1100. Ik vind het heerlijk om te doen. In feite is het een van de wonderen van mijn leven dat ik deze manier heb gevonden om met mensen samen te zijn. Ik had daar niet op durven hopen. Sterker, de eerste keer dat mijn uitgever dat vroeg, in 1998, wilde ik niet. Maar hij drong aan, ik deed het en was vanaf de eerste keer verkocht. Ik begreep ook dat mijn opleiding aan de theaterschool toch geen verspilde tijd was, zoals ik dacht. Alles komt nu op die avonden samen en dat merken de toeschouwers ook, wij geven elkaar energie. Soms geef ik die lezingen voor een (grote) leesclub, maar omdat er kosten aan verbonden zijn doe ik het vooral in theaters en bibliotheken. Vaak komen de kleinere leesclubs daar dan gezellig met z’n allen naar toe. Dat weet ik omdat zij dan na afloop bij me komen en wij samen op de foto gaan. Soms ook is er iemand die lid is van een leesclub en komt vertellen dat ze een van mijn romans hebben gelezen of dat hij op de lijst staat.'
Hoe zou u de leesclublezer typeren? Merkt u een verschil met 'gewone' lezers, wordt een boek binnen een leesclub anders gelezen?
'Als zij mijn boeken lezen zou ik ze typeren als mensen met een onberispelijke smaak! Nee, serieus: ik denk dat een boek binnen een leesclub precies zo wordt gelezen als daarbuiten, alleen moet je – na het lezen – er iets over kunnen of willen zeggen. Op de avond dat zo’n boek besproken wordt hoor je ook andere meningen en vragen. Dat verdiept de leeservaring en werkt verrijkend. Enthousiasme werkt aanstekelijk, dat merk ik aan de mensen die bij me komen.'
Is u een bijzondere gebeurtenis tijdens een optreden voor een leesclub bijgebleven?
'Het mooiste dat mij is overkomen gebeurde tijdens een lezing over De Gevleugelde. Ik vertelde dat Alberto, de (historische) hoofdpersoon, verlegen en geïsoleerd was. Hij wilde met mensen zijn, maar kon het niet. Daarom ging hij erboven hangen, letterlijk, en vond het vliegtuig uit. Als hij boven Parijs vloog, zwaaiden de bewoners naar hem en hij zwaaide terug met een grote witte zakdoek (die nog bestaat). Op die manier maakte hij contact met anderen. Ik legde uit dat hij, zoals al mijn hoofdpersonen, erg op mij leek, en dat mijn boeken – en vooral mijn lezingen – mijn manier zijn om naar de mensen te zwaaien en contact met mijn lezers te maken. Op dat moment trokken twee vrouwen op de eerste rij hun zakdoek en zwaaiden. De hele zaal, zo’n 500 mensen, nam dat over. Al die zwaaiende zakdoeken! Voor iemand die lang dacht dat hij nooit contact zou maken…'
Lees het hele interview in de januari/februari editie van Boekenpost. Arthur Japin stelt hierin onder meer interessante discussievragen bij zijn roman Kolja.
Week van de Leesclub
28 januari tot en met 3 februari
