Xenia Kasper: 'Als je iets wilt, dan maak je er tijd voor'

Heeft je werk als manager ermee te maken dat je thrillers zich in de televisiewereld afspelen?
Xenia Kasper: ''Ja, absoluut. Ik heb mijn hele leven in de entertainmentbranche gewerkt. Eerst in de muziek, toen bij de film en nu de laatste 23 jaar in de televisiewereld. Het is natuurlijk wat ik het beste ken en waar ik het meeste over weet. De tijd om echt te gaan rechercheren als je een moord laat gebeuren bij een bouwondernemer of een advocatenbureau, heb ik niet. Ik heb geen idee hoe zij dagelijks leven, hoe de kleine dingen functioneren. Je hebt er tijd voor nodig om dat uit te zoeken en die ontbreekt nu eenmaal.
Daarnaast is de televisiewereld voor veel mensen interessant. Die kennis heb ik al in huis en dan zou het vreemd zijn om daar geen gebruik van te maken. Ik weet hoe het gaat met producties, wat belangrijk is en waar je tegenaan loopt, wat de kleine dingen zijn die mis kunnen gaan. En dat het harder werken is dan wat de meeste mensen denken.''

Je wordt wel eens vergeleken met Karin Slaughter en Mo Hayder vanwege de gruwelijke scènes in je boeken. Waar haal je de inspiratie daarvoor vandaan?
''Als je op het spoor zit van de dader en je bent met de zieke geest van die persoon bezig, dan lukt het me op de een of andere manier me daarin te verplaatsen en erin mee te gaan. Wat zou ík doen als ik zo zou denken? Bridget (Maasland, red.) zei tegen me: 'Het verbaast me wat een donkere, zwarte kant jij hebt.' En een andere vriendin zei: 'Heel spannend, maar wat heb jij een zieke geest.'
Ik weet zelf ook niet waar het vandaan komt, maar blijkbaar zit het ergens in mij. Ik ben nu ook weer iets aan het schrijven waarover ik denk: oef. De angst die de moeder, Babette, voelt als haar dochter verdwenen is en ze vreest haar nooit meer levend terug te zien… Gelukkig heb ik het nooit mee hoeven te maken, maar het gevoel en de angst zijn er wel. Ik had het ook niet kunnen schrijven als mijn dochter de leeftijd van die meisjes had. Die emoties van angst kan ik uit de lade pakken en dan ook echt die angst voelen. Het verbaast me zelf ook, maar ik vind het leuk. Ik ga ermee door.''

Hoe kwam je op het idee om over een vermissing te schrijven?
''Je hoorde er een aantal jaren geleden veel over door Natascha Kampusch. Ik vond het nogal fascinerend hoe zulke mensen die zoiets doen in elkaar zitten. Als ik het helemaal goed had willen doen, dan had ik naar de gevangenis moeten gaan om met zulke mensen te praten. Maar punt 1 denk ik niet dat ze met mij praten en punt 2 word ik denk ik zo boos dat ik ze sla of alleen maar weg wil. Dit boek heb ik door een officier van justitie laten lezen en hij zei: 'Je bent wel heel goed in de details.' Daar was ik ontzettend blij mee. Maar als je er echt over nadenkt, zit er ook in een zieke geest vaak een logisch profiel.''

Jan wilde Maja bijna een half boek lang iets vertellen. Komt dit in het volgende deel nog aan bod?
''Ja. Ze gaan samen eten en dan gebeurt er weer iets. Ik ben nu al 140 pagina’s verder en we weten nog steeds niet wat Jan nou wilde vertellen. Er ontstaat jaloezie tussen Bert en Jan. En dan denk je: wat gaat Maja nou eigenlijk doen? Voor wie gaat ze? Maar Maja laat zich door die twee mannen niet beïnvloeden, zij denkt: laat maar, ik ben bezig. Ze doet ook vaak dingen waarvan je je afvraagt waarom. Zoals ergens alleen heen gaan of risico's nemen die eigenlijk te groot zijn. Maja is voor mij een persoon die qua uiterlijk tussen Susan Visser en Monic Hendrickx zit en veel dingen doet waarvan je denkt: why? Ik zou die dingen zelf nooit doen. Maar zij is gewoon zo. Ik vind Maja ook steeds leuker worden omdat ze niet veel van mij heeft. Het lukt me meer en meer om een hoofdpersonage neer te zetten dat ver van mij weg staat. En dat vind ik echt schrijven; als je iets bedenkt dat niets met jezelf te maken heeft.''

Bono werd echt een onderdeel van het team. Blijft dit ook zo?
''Ja, ik wil het wel. Ik heb hem nu in het volgende boek weer even terug laten komen. De boeken spelen zich af in een heel kort tijdsbestek. Bono studeert inmiddels in Londen, is even op visite en daar kun je mee spelen: hoe is zijn leven nu als student, waar gaat zijn vader in mee? En dat is een leuke manier om Maja een extra gezicht te geven, namelijk dat van een moeder. Plus, laten we eerlijk zijn: doordat iemand goed kan hacken, kun je dingen heel snel uitleggen en oplossen waar je anders heel veel pagina’s mee zou moeten vullen.''

Hoe combineer je je baan als manager met het schrijven van thrillers?
''Ik doe het management voor Linda de Mol, Bridget Maasland en Yolanthe Sneijder-Cabeau. Mijn man reist heel veel en mijn dochter werkt als investment banker in Londen. Ook heb ik een huis in Spanje, waar ik naartoe verdwijn als mijn agenda dat toelaat. Als je iets wilt, dan maak je er wel tijd voor. Ik schrijf meestal in Spanje, maar soms ook in het weekend. Dan lees ik op vrijdagavond mijn tekst terug, ga op zaterdag eerst sporten en dan beginnen. Je kunt in vijf à zes uur vrij veel tikken als het in je hoofd zit.''

Kun je al een tipje van de sluier oplichten over je volgende thriller?
''Het speelt zich af in Amsterdam en Lisse. Een zanger en muziekproducent wordt vermoord en hij woont met zijn vrouw en drie kinderen in Lisse. Hij heeft ook nog een arbeiderswoning in Amsterdam voor als hij niet meer terug naar Lisse wilde. Daar wordt hij uiteindelijk ook vermoord. Ik doe nu veel met mijn eigen angsten: wat vind ik eng, wat vind ik gruwelijk?''

Stel: je had een boek kunnen schrijven dat al geschreven is, welk boek zou dit dan zijn?
''J.K. Rowling vind ik geweldig, omdat ik het fantastisch vind als je zo’n fantasie hebt dat je alles kunt bedenken en alles nieuw te verzinnen. Stieg Larsson vind ik heel goed. Inferno van Dan Brown was geweldig. En het heeft er niet mee te maken dat ze veel verkocht hebben, maar meer dat ik denk: het zit goed in elkaar en is mooi geschreven.''

(foto Xenia Kasper: Roy Beusker)