XXL Challenge Checklist: Lees een favoriet van Hebban-redacteur Daphne

op 24 mei 2019 door Daphne van Rijssel (crew) 31 reacties

+12

De Hebban Crew bestaat uit zes leeslustige redacteuren, allen met een (zeer) eigen smaak. Durf jij het aan om een favoriet van elk van de Hebban Crew-leden te lezen? Vandaag deelt redacteur Daphne vijf boekentips die je hopelijk, net als haar, zullen bekoren.

Download de Hebban Reading Challenge XXL Checklist

Eens in de zoveel tijd lees je zo'n boek dat je in één ruk wil uitlezen, maar waarvan je tegelijkertijd niet wil dat het eindigt. Herken je dat? Dát zijn de boeken die in mijn top 25 mooiste boeken terecht zijn gekomen. De boeken in mijn toplijst hebben met elkaar gemeen dat ze me ontroerden, aan het denken hebben gezet, aan het lachen hebben gemaakt, of zelfs aan het huilen. Kortom: ze hebben me geraakt.

Ik lees graag debuten, en dat zie je ook terug in dit rijtje favorieten. Vier van de vijf boeken zijn de eerstelingen van deze auteurs. Wil je dus eens kennismaken met nieuw schrijftalent? Dan ben je hier aan het goede adres!

Daphne's Top 25 Maak zelf een Top 25

Het wolfgetal van Laura van der Haar

'Het liefst lees ik alleen nog de woorden van Laura van der Haar,' schreef Jaap Robben na het lezen van Het wolfgetal. Daar kan ik me goed in vinden. Het wolfgetal is een debuut dat me overrompelde en dat nog lang bleef nazinderen. Het verhaal speelt zich eind jaren negentig af en gaat over een ontsporende vriendschap tussen twee pubermeisjes. De naamloze 'ik' laat zich volledig meeslepen door de grensverleggende Vikki. Totale overgave is wat Vikki van haar verlangt, en die krijgt ze ook. Vrijwel ten koste van alles. Totdat het op een avond onherroepelijk misgaat en de vriendschap op scherp komt te staan.

Van der Haar heeft een zeer zintuiglijke en gedetailleerde manier van schrijven, waardoor ze scènes schetst die je als een film voor je ziet. Haar beschrijvingen van de gedachtewereld van een puber zijn krachtig en overtuigend, de dialogen en het tijdsbeeld heel herkenbaar. Tijdens het lezen voelde ik constant een beklemmende spanning. Knap hoe deze debutante met dit debuut laat zien hoe destructief en tegelijk verslavend een vriendschap kan zijn.

Vorige maand verscheen het tweede boek van Laura van der Haar, Loslopen. Hoewel de flaptekst me niet direct aanspreekt, hoop ik dat ook dit boek een hoog nazinder-gehalte heeft.

Lees mijn uitgebreide Crew Review over Het wolfgetal.

Sara en Liv van Suzan Hilhorst

Ook een debuut, maar geen fictie, is Sara en Liv van Suzan Hilhorst. Wás het maar fictie, dan was deze schrijfster en haar gezin een hoop verdriet bespaard gebleven. Twee jaar geleden zag ik een documentaire over rouw, waarin Hilhorst vertelde over haar twee dochtertjes, Sara en Liv, die ze allebei verloor aan een nog onbekende stofwisselingsziekte. Het niet te bevatten grote leed dat haar gezin trof, heeft de schrijfster op geheel eigen wijze vorm gegeven door middel van dit boek.

In Sara en Liv vertelt ze vanuit het perspectief van moeder en kind over het enorme verdriet en over de impact van de korte levens van de meisjes. Sara en Liv is een eerbetoon dat ontroert, maar waaruit toch ook zeker levenslust spreekt. Niet alleen het verhaal an sich is indrukwekkend, het is ook de stijl van Suzanne Hilhorst die raakt. Emotioneel, maar niet sentimenteel. In een column op Hebban vatte Suzan Hilhorst haar boek als volgt samen.

'Het is een geschiedenis. Niet alleen van groot verdriet, maar ook van hoop, liefde en intens geluk. Ze zijn geworden een verhaal, mijn kinderen. Een verhaal van alles tegelijk.'

Treffender kan ik Sara en Liv niet omschrijven.

Als je het licht niet kunt zien van Anthony Doerr

Eigenlijk lees ik helemaal niet zo graag historische of oorlogsromans, maar Als je het licht niet kunt zien van Anthony Doerr is daarop een uitzondering. Ik nam het boek mee op vakantie en hoewel de thematiek allesbehalve zonnig is, was het wel prettig dat ik vele uren aaneengesloten door kon lezen. Daar vraagt deze roman ook wel om.

Als je het licht niet kunt zien heeft twee intrigerende verhaallijnen. Enerzijds volg je de jonge, blinde Marie-Laurie. Samen met haar vader vlucht ze naar het Bretonse Saint-Malo, wanneer de nazi's hun woonplaats Parijs bezetten. Ze dragen een belangrijke schat bij zich, meegenomen uit het natuurhistorisch museum waar Marie-Laure's vader werkte als curator. De andere verhaallijn gaat over Werner Pfennig, die samen met zijn zusje Jutta in een Duits weeshuis opgroeit. Werner komt bij de Hitlerjeugd terecht en wordt naar het front gestuurd. Via Rusland komt hij in Saint-Malo terecht, waar zijn verhaal samenkomt met dat van Marie-Laure.

Dat Anthony Doerr tien jaar aan het manuscript van deze roman werkte voordat hij het naar een uitgever stuurde, is te merken aan de nauwkeurigheid waarmee hij het verhaal heeft opgebouwd. Het is de auteur gelukt om je als lezer in beide verhaallijnen even goed te kunnen inleven, hoe verschillend de personages ook zijn. Over elk detail is nagedacht, de verhaallijnen zitten ontzettend goed in elkaar en vallen uiteindelijk geniaal op hun plek.

Vita van Matthijs Kleyn

Weer zo'n debuut waarvan ik ondersteboven was: Vita van Matthijs Kleyn. Niet zozeer vanwege de literaire kwaliteiten, maar vooral vanwege de sfeer die dit boek uitademt. Het verhaal is lieflijk, ontroerend en klein, maar tegelijkertijd ook groots en indringend.

Vita is een deels autobiografische roman over de liefde, depressie en dood. Hylke Moorman is met zijn nieuwe vriendin Vita voor het eerst echt gelukkig in de liefde. Totdat blijkt dat zij depressief is en meer naar de dood dan het leven verlangt. Hoe hard Hylke ook probeert Vita tot inkeer te brengen, zijn pogingen zijn tevergeefs. 'Liefde tot de dood ons scheidt' krijgt in deze roman een heel letterlijke betekenis.

Dat Kleyn ook televisiemaker is, zie je terug in zijn filmische beschrijvingen. Voor Amsterdammers is Vita een vat vol herkenning. De plekken die worden beschreven, maar ook het vluchtige en oppervlakkige leven, waarin eigenlijk geen ruimte of begrip voor depressie is.

Binnen twee weken na verschijning in 2011 was Vita de hoogste binnenkomer in de Bestseller 60. Het succes overrompelde Matthijs Kleyn: 'Ik wilde nooit meer een roman schrijven, omdat ik het heel kwetsbaar vond dat zo'n persoonlijk verhaal vercommercialiseerd, verhandeld en beoordeeld werd,' aldus de debutant in een interview met Hebban. Toch werden liefhebbers van Vita vijf jaar na dit debuut op hun wenken bediend met Kleyns tweede roman Ik zie je. Eveneens een aanrader!

Het smelt van Lize Spit

Met opzet noem ik Het smelt van Lize Spit als laatste in dit rijtje met favoriete boeken, in de hoop dat deze titel sowieso bij je blijft hangen. In Het smelt volg je Eva, die met een blok ijs in haar kofferbak onderweg is naar het kleine plaatsje waar ze opgroeide, het Vlaamse Bovenmeer. In haar geboortejaar, 1988, werden daar behalve Eva nog maar twee andere kinderen geboren, Pim en Laurens. Hun hele jeugd maken Eva, Pim en Laurens er samen het beste van, tot de allesveranderende zomer van 2002.

Lize Spit was nog maar 28 toen ze haar eerste roman afleverde. Een knappe prestatie, zeker als je ervaart hoe intelligent het verhaal is opgebouwd. De puzzelstukjes waaruit de roman is opgebouwd zijn stuk voor stuk goed uitgedacht en uitgewerkt. Als lezer krijg je beetje bij beetje meer informatie, die uitmondt in een climax die je de rillingen bezorgt. Een uitstekende schrijfstijl, gecombineerd met een ijzersterke spanningsboog.

Spit ontving meerdere prijzen voor Het smelt, waaronder de Hebban Debuutprijs 2016. 'Het smelt lezen is voortdurende klappen in je gezicht krijgen en aan het eind met een stomp tegen je neus knock-out geslagen worden,' viel te lezen in het juryrapport. En zo is dat. Ik wacht met smart op nieuw werk van Lize Spit.