YALFest: Verenigd door de grote liefde voor boeken

Dat we de uitgevers van onze favoriete young adult-boeken enorm dankbaar zijn, dat mag duidelijk zijn. Maar we klapten nog harder in ons handen toen we hoorden over YALFest, het allereerste Nederlandse young adult-festival waarvoor uitgeverijen Blossom Books en Unieboek | Het Spectrum de handen ineensloegen. Grote fans van het genre konden op dit festival onder andere hun favoriete internationale auteurs ontmoeten, die speciaal voor dit evenement naar Nederland kwamen.

Het is maar een vreemd gezicht, zeven internationale auteurs samen rond een tafel. Het zorgt ervoor dat je twee keer kijkt, of drie keer. Is dat echt Ransom Riggs met zijn vrouw Tahereh Mafi? En zitten Stephanie Perkins en Becky Albertalli écht aan diezelfde tafel samen met het duo van het boek Lobsters en de auteur van Seeker? Drie keer kijken dus, wil je het gaan geloven.  

Maar het is echt waar, ontdek je al snel als de zaal zich vult met enthousiaste bloggers, klaar om het zevental het hemd van het lijf te vragen. Waar wat nervositeit heerst in het publiek, zitten de schrijvers er heel ontspannen bij. Alsof ze elkaar al jaren kennen praten ze met elkaar over ditjes en datjes, en die relaxte sfeer brengen ze over op de bloggers zodra het startsein voor de persconferentie gegeven is. Klaar voor de start? Vragen maar!  

Hoewel een van de eerste vragen bedoeld is voor Stephanie Perkins, auteur van de serie Anna en de French Kiss, ontketent het meteen een heel gesprek tussen de auteurs. Want wat maakt het schrijven voor young adults nou zo aantrekkelijk? Volgens Stephanie heeft dat vooral te maken met het inlevingsvermogen in jongeren.  

"Wij schrijvers werken vaak met momenten waarop er voor ons iets belangrijks of heftigs is gebeurd, voor mij was dat mijn tienertijd," aldus Stephanie Perkins.

“Wij schrijvers werken vaak met momenten waarop er voor ons iets belangrijks of heftigs is gebeurd, voor mij was dat mijn tienertijd. Ik was niet bepaald een gelukkige tiener. Ik wilde serieus genomen worden, maar wat volwassenen vaak vergeten is dat jongeren exact dezelfde dingen als zij doormaken, alleen dan voor de allereerste keer. Dat daar geen rekening mee werd gehouden, frustreerde me enorm. Daarnaast ontmoette ik in diezelfde tijd de jongen die later de liefde van mijn leven werd. Het was de meest indrukwekkende gebeurtenis voor mij. In mijn drie eerste boeken komt dat verhaal keer op keer terug, en daarom past het zo goed bij die doelgroep.”  

Is dit nou alles?

Lucy Ivison, medeschrijfster van het boek Lobsters, deelt die ‘vervelende tienertijd’. “Leven in Engeland was gewoon niet cool. Waar waren die typische kluisjes in de schoolhal? Wanneer vroeg iemand ons nou écht uit? Het was zo anders dan in de Amerikaanse films. Ik weet nog dat ik dacht: “‘Is dit nou alles?’”  

Ook Becky Albertalli, auteur van Simon vs. de verwachtingen van de rest van de wereld, begrijpt precies wat de twee bedoelen. “Ik was supernerdy, en ik had mijn eerste echte kus pas heel laat. Ik bedoel, ik verlangde daar echt naar, maar het kwam er maar niet van. Daarom ben ik begonnen met het schrijven van verhalen waar nerdy karakters elkaar vonden en de liefde ervaarden zoals ik dat nooit gedaan had.”  

Maar niet iedere auteur had – gelukkig – een lastig pubertijd als drijfveer voor het schrijven van een young adult-boek. Ransom Riggs laat heel overtuigend weten dat hij een fijne tijd had op de middelbare school. Ja, hij was ook dorky, zoals hij dat zelf noemt, maar dat waren zijn klasgenoten ook allemaal omdat hij op een speciale school zat voor hoogintelligente kinderen. “Eigenlijk had ik toen al mijn eigen ‘bijzondere kinderen’ waar ik mee opgroeide.” Tahereh Mafi lacht als Ransom dit zegt. Als hij uitgepraat is, is het eerste wat ze zegt: “Highschool can go straight to hell.” Daarna legt ze uit dat ze zo’n boze tiener was, heel anders dan de nerdy variant. “Laten we maar snel doorgaan naar de volgende vraag,” zegt ze er lachend achteraan.  

De sfeer wordt nog beter als de volgende vraag over Harry Potter blijkt te gaan. Op de vraag of de schrijvers hun karakters in huizen in kunnen delen, bekent Stephanie dat ze dit al lang een keer gedaan heeft. Ook Becky veert op van deze vraag. “Gosh, als het over Harry Potter gaat, dan ben ik van de partij.”  

"Je snapt dat dit een groot probleem vormt in onze relatie,” zegt Tahereh terwijl ze lachend naar Ransom kijkt.

En dan komen we iets schokkends te weten over Ransom. Want volgens Tahereh heeft hij de Harry Potter boeken nooit uitgelezen. Verder dan deel twee kwam hij niet. “Je snapt dat dit een groot probleem vormt in onze relatie,” zegt Tahereh terwijl ze lachend naar Ransom kijkt.  

Boekbiecht

Als Harry Potter ver de hemel in is geprezen, komen de book confessions van de auteurs aan bod. Wat durven zij op te biechten over de boeken die ze wel of juist niet gelezen hebben? Arwen Elys Dayton, auteur van de serie Seeker, bijt het spits af. “Ik las To Kill a Mockingbird pas heel laat, en het spijt me zo!” Daarachteraan vertelt ze dat ze het boek nu waarschijnlijk veel beter begrijpt dan dat ze zou hebben gedaan als ze nog jong was. Smoesjes, Arwen, smoesjes.  

Als antwoord op Arwen doet Stephanie uit de doeken dat ze Shakespeare nooit heeft gesnapt. Het was allemaal nogal verwarrend, vond ze. Wat Becky op heeft te biechten? Dat ze ooit een deel van Vijftig tinten grijs heeft gelezen. Dat ze er al snel mee stopte, geeft ze ook maar meteen toe. “Ik bedoel, ik moest er wel mee ophouden!” Toch vindt ze het mooi dat mensen dit boek massaal lezen. Op deze manier leren volwassenen weer van boeken te houden, en dat is iets fijns, vindt ze.  

Dat Harry Potter niet het enige onderwerp van discussie is in huize Tahereh en Ransom, blijkt uit de biecht van de Vrees me-auteur. “Ik hoop niet dat ik hier vijanden mee maak, maar ik vind de Lord of the Rings écht niet leuk.” Zo niet leuk, dat ze zelfs de films niet af heeft gekeken. “Ik kan het gewoon niet. Ik bedoel, iedereen in die film lijkt op elkaar!”  

Nog even kletsen de auteurs door over de book confessions, Harry Potter en hun aanzet tot het schrijven van young adult-boeken. Dan is het uur alweer voorbij, en mogen de bloggers hun grote stapel boeken laten signeren. Voordat de auteurs vertrekken, wordt er nog een groepsfoto gemaakt met zowel de schrijvers als de bloggers. En die groepsfoto laat precies de sfeer zien van de persconferentie. We zijn allemaal doodnormale mensen, gevormd door doodnormale gebeurtenissen en ervaringen en verenigd door een grote liefde voor boeken. Het was een mooie dag.