Zo zondag #12: Auke Hulst
Gastcolumn door Auke Hulst
Een boekenfeestje in de schaduw van de geschiedenis?
De Boekenweek – die fijne Nederlandse traditie – staat weer voor de deur, maar het zal dit jaar een ongewone blijken te zijn. En dan heb ik het niet over de noodlocatie voor het Boekenbal (de vaste locatie bleek door traag handelen reeds vergeven), maar vooral over de dreigende sfeer die over Nederland en de wereld is neergedaald. De Boekenweek begint vlak na de Nederlandse verkiezingen, die mogelijk door de rechts-populistische PVV gewonnen zal worden, maar wat de uitslag ook zal zijn, er zal een complexe puzzel voorliggen met mogelijk grote gevolgen voor de richting van het land en de toon van het maatschappelijk debat. Ondertussen houdt de oranje leugenfabriek in de VS huis, gesteund door een coterie extremistische ideologen, en staan er ook nog verkiezingen in Frankrijk en Duitsland op de agenda. Hoe zal de toekomst van de Europese Unie er na die verkiezingen uitzien? Er wacht ons een ingewikkelde (geo)politieke realiteit, die gevoegd bij acute thema’s als klimaatverandering, ongelijkheid en vluchtelingenproblematiek niet direct optimistisch stemt.
Wat heeft dat met literatuur te maken? Hoewel ik vind dat schrijvers geen enkele verplichting hebben tot engagement, lijkt het me onvermijdelijk dat de maatschappelijke betrokkenheid van schrijvers toeneemt – tenslotte komt alle literatuur uiteindelijk uit de wereld voort. Dat merkte ik ook toen ik, ruim een maand geleden, uit een gevoel van onmacht en urgentie besloot een bundel nieuwe verhalen samen te stellen die uitgingen van de aloude vraag: welke wereld krijgen we ‘als dit zo doorgaat’? In een maand een boek maken is gekkenwerk, maar er waren zoveel schrijvers – vanuit een gelijkaardig gevoel van urgentie – bereid zich in bochten te wringen om mijn dolzinnige deadline te halen, dat het gelukt is. Omdat de tijd van op je handen zitten en in je navel koekeloeren voorbij is?
Ik juich die betrokkenheid toe, omdat literatuur iets kan wat tweets, opiniestukken en andersoortige vluchtige meningen niet gegeven is. Het abstracte een menselijk gezicht geven. Voorbij de horizon kijken en gevolgen van standpunten invoelbaar maken. Via een aangrijpend verhaal dat alles langduriger in het hoofd van mensen laten nestelen. Ja, zelfs bruggen slaan. De schoonheid van taal kan maken dat je toch blijft luisteren naar iemand die politiek niet tot je eigen club / zuil / bubbel behoort.
Mede daarom is het thema van de boekenweek – Verboden Vruchten – zo’n gemiste kans. Boekenweekthema’s hebben meestal niet veel om het lijf, maar als zich de afgelopen jaren nou één moment heeft voorgedaan om de boekenweek aan te grijpen om te laten zien dat literatuur relevant is, dan was het nu. In plaats daarvan kiest het CPNB, de promotieclub die de Boekenweek organiseert, voor een misplaatst frivool thema. Omdat het toch vooral een feestje moet blijven?
De Boekenweek zal – ik ben een optimist – in de toekomst vast wel weer gewoon een feestje kunnen zijn. Maar dit jaar had ik graag wat meer ernst gezien. 
Auke Hulst (1975) schrijft boeken, reisverhalen, reportages en recensies. Daarnaast maakt hij muziek onder de naam Sponsored By Prozac en zit hij in de Nederpop-formatie De Meisjes. Zijn laatste roman En ik herinner me Titus Broederland (2016) stond op de longlist voor de Libris Literatuurprijs. Voor Slaap zacht, Johnny Idaho ontving hij in 2016 de eerste Harland Award romanprijs. Hij is de initiator van de afgelopen vrijdag gepresenteerde verhalenbundel Als dit zo doorgaat met bijdragen van ruim twintig auteurs waaronder Karin Amatmoekrim, Hanna Bervoets, A.F.Th. van der Heijden, Gustaaf Peek, Jan van Mersbergen, Nelleke Noordervliet, Christine Otten en Jamal Ouariachi.
Eerdere afleveringen: Eva Kelder, Marijn Sikken, Steven de Jong
