Zo zondag #14: Frieda Mulisch

Gastcolumn door Frieda Mulisch

Geen gevecht

Na een lang, lang beraad met mijzelf besloot ik weg te gaan. En ik zou daarover kunnen schrijven:

Gekmakend was de angst en waren de meningen die op lieftallige manier gespuwd werden. Het was mijn interpretatie, dat wist ik. Maar toch. Ik stortte mijn hart uit bij de doofstomme zo leek het, ik voelde mij onopgemerkt. Ik sprak tegen wie dan ook, maar bovenal tegen de halvegare in mijzelf. Ik praatte hardop tegen mij. Schreeuwde op straat en fluisterde tegen muren. Ik verwijderde mij en klampte me vast aan wat of wie me ook maar vangen kon. Ik wilde iemand vinden die mij liefdevol helpen kon, iemand, misschien ikzelf, die mij echt wilde kennen. Die, gewoon, naar me keek. Die me zag. Die me hielp de eerste stap te zetten en zei dat het goed was. Iemand die zag dat ik was wat ik maakte, bovendien. Nietzsche zei: De hoop is het kwaadste der kwaadste, omdat zij de marteling verlengt. Ik durfde eindelijk te hopen maar dat, juist dat, die hoop, maakte volstrekt maniakaal krankzinnig.

Maar nee hoor, zo voelde ik het nooit. Het was geen gevecht.

Dus ik bleef nog even, en was reeds weg. Gooide alles over een andere boeg. En ik begon te schrijven aan caSINO, naar een idee van mijn goede vriend Marc Allick. Een boek over datende veertigers, over de zoektocht naar liefde, over seks en over vriendschap. Verteld vanuit een man en vanuit een vrouw, dat was er volgens hem nog niet. Samen verzamelden we de verhalen voor caSINO. Vrienden deelden in volste vertrouwen hun grootste geheimen - alles in het boek is echt gebeurd. En wat hebben we gelachen. Trouwens, ook niet onbelangrijk, het werd weer zomer. Terzijde, ik werd verliefd. En weet je, ik was bijna écht vertrokken, tot ik echt vertrokken was. Ja, daar ging ik terwijl ik schreef en schreef en schreef.

Na een vrij kort beraad met mijzelf besloot ik, aan de hand van Marc, caSINO te publiceren. En ik zou daarover kunnen schrijven:

Maar, was het boek wel urgent genoeg? Kon ik wel opboksen tegen mijn vader, De Grote Schrijver? Zou ik ergens op afgerekend worden, worden afgemaakt, met de grond gelijk worden gemaakt? Moest ik schrijven onder een pseudoniem of juist niet? Was ik wel intellectueel genoeg? Waarom was ik zo zelfverzekerd? Mijn vader oordeelde nooit, maar de buitenwereld gebruikte toch juist hem om over mij te oordelen? Kon ik het aan? Wie dacht ik wel niet dat ik was? Een beetje misbruik maken van zijn roem, ik bedoel, hoe makkelijk was het nou helemaal om te vechten met de wapens die ik had terwijl het mijn wapens niet waren? De meningen die men had over de dochter van, de onjuiste interpretaties over wat ik schreef waar ze mij mee probeerden uit te dagen … Alles was vervlochten met elkaar, en die knoop moest en zou ik er uit halen, op eigen houtje, want ik stond er wat die knoop betreft alleen voor. Nietzsche zei: Iedereen heeft precies zoveel ijdelheid als het hem aan verstand ontbreekt. De inkt was op, het papier onbeschreven. Ik was lamgeslagen.

Maar nee, ben je gek?! Ik voelde het nooit zo! Het was geen gevecht, maar een geboorte. En dus baarde ik het voorjaar na die zomer mijn vierde kind: caSINO (en werd gek van blijdschap en dankbaarheid).

Frieda Mulisch (Amsterdam, 1974) is de dochter van Harry Mulisch en kunstenares Sjoerdje Woudenberg. Frieda Mulisch heeft altijd in de culturele sector gewerkt, onder meer als scenarioschrijfster. Nooit vergat ik jou is haar poëziedebuut. Haar debuutroman caSINO verscheen in maart 2017.

Eerdere afleveringen: Eva Kelder, Marijn Sikken, Steven de Jong, Auke Hulst, Henk van Straten