Zo zondag #15: Robbert Welagen
Gastcolumn door Robbert Welagen
Boekenprogramma
Wat een gezwets allemaal.
Inspecteur Mudde van de Amsterdamse recherche zit thuis televisie te kijken. Een boekenprogramma, zondagochtend. Tijdens het zappen is hij er bij blijven hangen. Onderin beeld verschijnt de naam van de schrijver. Ene Robbert Welagen. Nooit van gehoord, denkt Mudde. Jong kereltje. Ergens in de dertig.
Die Welagen vervolgt zijn verhaal: ‘Ik kwam op het idee voor Nachtwandeling toen ik in 2014 was genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en mocht aanschuiven bij het diner in het Amstel Hotel.’
Zo zo, meneer zit op te scheppen over zijn prijzen en dure diners. Mudde neemt een slok van zijn koffie. In mijn wereld heet zoiets ‘zelfbevlekking’. Waar is de tijd gebleven dat artiesten nog een beetje bescheiden waren?
‘De schrijver in mijn boek is iemand die helemaal samenvalt met zijn rol als schrijver. Hij is heel ambitieus en naast schrijver is hij niets. Zelf wil ik niet samenvallen met die ene rol. Ik bedoel, ik ben daarnaast ook een mens.’
Voor iemand die dat beweert, ziet hij er toch verdomd veel uit als een schrijver. Dat colbertje, dat overhemd. Wat zegt hij nou? Heeft hij een detective geschreven? Ook dat nog. Een whodunit in de literaire biotoop van Amsterdam. Hij vertelt erover alsof dit het beste is dat de wereld is overkomen.
Echt iets voor een schrijver, om een boek te schrijven over het schrijverswereldje. Ons kent ons. Die Welagen spreekt detective trouwens niet uit op de Engelse manier, maar op z’n Hollands. Mijn god, wat een aansteller.
‘Het boek is een satire en met milde spot geschreven. Ik vind het belangrijk om dingen te relativeren. Zelfspot, om jezelf kunnen lachen.’
Waarom kijk je dan zo ernstig? denkt Mudde. Anderen bespotten en zelf serieus genomen willen worden. Handig met woorden, dat is ie. Maar intussen.
‘Wat is Nachtwandeling eigenlijk?’ vraagt de presentatrice. ‘Een thriller of een roman?’
‘Zelf vind ik het een detective.’
‘Nou… Detective vind ik een te klein woord. Het is meer dan dat. Ik vind het toch ook echt een roman.’
Is detective soms een scheldwoord? Mudde neemt nog een slok koffie en denkt aan de thriller die hij vorig jaar voor zijn verjaardag heeft gekregen. Een grapje van zijn dochter. ‘Dan kan je lezen over je eigen werk,’ zei ze. Nou, er bleek weinig van te kloppen. Nadat de verdachte een bekentenis had afgelegd, sloot de rechercheur doodleuk de zaak af alsof hij klaar was. In het echt moet je ook altijd concreet bewijs verzamelen. Want een verdachte kan zijn verhaal later weer intrekken en dan sta je met lege handen.
‘Wat ben je zelf voor auteur?’ vraagt de presentatrice. Ze heeft iets Italiaans. Jammer dat die jongen zo vaak in beeld is. Met z’n gepoederde hoofd.
‘Mijn eerste boeken waren heel gestileerd. Een soort gestolde tijd. Later werden mijn boeken meer nuchter en realistisch. Vanaf mijn vijfde boek viel er een soort zelfcensuur weg. Ik vind het vooral belangrijk om te benadrukken dat enerzijds…’
Wat een gezwets. Die Welagen geeft niet eens antwoord op de vraag. Mudde zapt verder.
Robbert Welagen (1981) is een Nederlandse schrijver van romans en korte verhalen. Welagen debuteerde op 25-jarige leeftijd met Lipari (2006, Selexyz Debuutprijs, longlist Libris Literatuur Prijs). In 2008 verscheen het opnieuw lovend ontvangen Philippes middagen en in datzelfde jaar ontving hij het Charlotte Köhler Stipendium, een prijs voor veelbelovend schrijftalent. Daarna verschenen Verre vrienden (2009, shortlist BNG Literatuurprijs) en Porta Romana (2011). Zijn vijfde roman Het verdwijnen van Robbert (2013) stond op de shortlist van de Libris Literatuur Prijs en de BNG Literatuurprijs. De korte verhalen van Welagen werden gepubliceerd in Hollands Maandblad, Das Magazin, HP/De Tijd en De Groene Amsterdammer. Nachtwandeling (2017) is zijn nieuwste roman.
Eerdere afleveringen: Eva Kelder, Marijn Sikken, Steven de Jong, Auke Hulst, Henk van Straten, Frieda Mulisch
