Zo Zondag #28: Sander Verheijen

op 09 juli 2017 door Sander (Hebban Crew) 7 reacties

+17

In 'Zo Zondag' vertellen auteurs, uitgevers, redacteuren en andere boekenvakkers met een verhaal hun verhaal. Vandaag Hebban-hoofdredacteur Sander Verheijen, die je meeneemt naar de studio van Omroep Max afgelopen donderdag.

Bij de Eerste Helmersstraat links af

Afgelopen donderdag werd ik gebeld door de redactie van het radioprogramma Tijd voor Max. Of ik dezelfde avond als gast van het programma wilde aanschuiven om mooie boeken te tippen voor in de vakantiekoffer.

Nog niet zo lang geleden zou ik volmondig ja hebben gezegd en me vervolgens opvreten van de zenuwen. Nu zei ik volmondig ja en zette mijn redactie aan het werk om voor alle genres met een paar mooie leestips te komen. ‘Voor vier uur, lukt dat?’ vraag ik aan Daphne. ‘Komt voor de bakker, Boss.’ waren haar geruststellende woorden. Dat ging helemaal goed komen. Ik kon met een gerust gevoel naar mijn volgende afspraak in Utrecht.

Als ik een paar uur later mijn telefoon check zie ik dat ik 144 Whatsapp berichten heb gemist. Mijn crew ging los en stelde vanaf drie verschillende locaties een prachtlijst samen. Ik lees alleen het laatste bericht van Daphne: het document zit in je mailbox. Het is nog niet eens vier uur.

Om half vijf belt Rutger van de redactie van Tijd voor Max voor de laatste details. Ik ben inmiddels aangekomen in Hilversum en zit in een koffietentje het document met de tips te bestuderen. Of ik nog een keuzeplaat wil doorgeven. ‘Denk er even rustig over na, dan horen we het straks wel.’ zegt de redacteur als ik een moment stilval. Ter inspiratie word ik gewezen op de Evergreen top 1000 van Omroep Max. Zoeken op mijn favoriete muziek levert in die lijst precies 0 hits op.

Ik reken mijn kopje koffie af en check op Google Maps waar ik precies moet zijn. Een wandeling van 13 minuten. Dat is de tijd die ik mezelf gun om een verzoeknummer te bedenken. Ik kies voor het bijna verstilde Eerste Helmersstraat van Acda & De Munnik, met het iets bekendere Schoolplein als alternatief.

Om iets over zes meld ik me bij de receptie van de studio en tien minuten later word ik opgevangen door redacteur Rutger. Hij legt me uit dat gasten normaal gesproken echt meer tijd krijgen om zich voor te bereiden, ‘maar dit was weer zo’n dag’. Ik knik begrijpend. Ik kén die dagen.

Ik ben na het nieuws van half 7 aan de beurt. Met een half oog op de studio aan de andere kant van het raam, scherp ik de tiplijst nog wat aan en selecteer ik de titels die ik sowieso aan bod wil laten komen. Als ik een kwartier later de studio in loop word ik enthousiast begroet door Margreet Reijntjes en Henkjan Smits, de presentatoren van het programma. Ze lijken oprecht blij dat ik er ben en ik ben vrij relaxed. De rode microfoonlampjes gaan aan en ik word voorgesteld aan de luisteraar. Ik steek van wal en tip de eerste thriller. So far so good. In hetzelfde blok tip ik nog een of twee boeken. Na een kleine break gaan we voor het eerst off track en wordt me gevraagd mijn persoonlijke favoriete boek aller tijden te noemen. Daar had ik van te voren niet over nagedacht en op zulke momenten val ik altijd terug op dat ene boek dat me in 2005 van mijn sokken blies.

Als Chris Rea begint te spelen (naast Driving Home For Christmas heeft hij blijkbaar ook een zomerseizoensplaat in zijn oeuvre opgenomen), nemen we de rest van het programma door. In het volgende blok gaan we over mijn muziekkeuze praten.
‘Daar heb ik gewoond!’, roept Margreet als haar oog valt op mijn liedje. Ze kent het niet en ook Henkjan zie ik heel diep graven. Ik vraag me af of het nummer ooit op de radio is gedraaid. Wat dat betreft is er een parallel te trekken tussen muziek en boeken. Heel veel echte parels bereiken slechts bij uitzondering een heel groot publiek.

Even later leg ik in het programma uit dat ik dit nummer heb gekozen omdat ik houd van verhalen. Dat ik Acda en De Munnik meesterlijke vertellers vind. Dat ik deze plaat zo mooi vind omdat de zanger jaarlijks terugkijkt op zijn leven en de balans opmaakt (‘Wie is er weg, wie kwam erbij. Wat ik deed, deed ik het goed...’).

Ik stop met praten als ik de eerste tonen uit Paul de Munniks piano hoor komen. Terwijl het lied speelt gebeurt er iets in de studio. We praten namelijk verder over het thema introspectie, het terugkijken op je eigen leven, dat ik in de uitzending nog zo handig pareerde. Ik vertel over het boek dat ik schrijf, dat dát voor mij letterlijk terugkijken is op de afgelopen jaren met die extra zorg voor onze bijzondere tweeling. Na de Eerste Helmersstraat gaan we niet langer rechtdoor richting de volgende boekentips, maar wijken we verrassend af van de voorgenomen route. We nemen de afslag naar mijn boek. Het boek waar ik nu nog aan schrijf. Het boek dat pas in november in de winkel ligt. Het boek dat verhaalt over het belangrijkste deel van mijn leven, de afgelopen vierenhalf jaar. Misschien ben ik nog wel het meest verrast door de oprechtheid van de vragen, de tijd die ik vervolgens krijg om mijn verhaal te vertellen en de uitnodiging die ik krijg om in november terug te komen. We sluiten af met een foto, die ik even later op Twitter voorbij zie komen.

Als ik een half uur later de studio verlaat ben ik leeg. En ik heb een dubbel gevoel. Ik kwam er met mijn Hebban-pet op om over boeken te praten. Voordat ik het goed en wel doorhad ging het over mij, die kerel onder die pet. Werk en privé gescheiden houden is een mission impossible als je in het boekenvak werkt en dat is misschien ook wel de charme ervan. Boeken en de liefde ervoor ontstaan en bestaan bij de gratie van de mensen die het schrijven, de mensen die het uitgeven en de mensen die het lezen. De grenzen worden helemaal dun als je zelf ook nog eens een boek schrijft. Ik had daar nog niet zo over nagedacht, tot deze avond en haar onverwachte wending. Van de boeken op onze tiplijst bleven de meeste onaangeroerd, maar die houden jullie van me te goed. Beloofd!

Benieuwd naar de hele uitzending van Tijd voor Max? Klik hier om terug te luisteren.

Sander Verheijen (1974) is general manager en hoofdredacteur van boekensite Hebban.nl. Hij werkte de afgelopen tien jaar in verschillende functies in het boekenvak. Onder de naam Twelph ontwerpt hij o.a. boekomslagen voor een groot aantal Nederlandse uitgeverijen. In november verschijnt Ik kan er nét niet bij, zijn debuut, bij uitgeverij HarperCollins.