Zo Zondag #3: het roze van Hebban
De laatste weken van het jaar zijn altijd een beetje chaotisch. De kerstvakantie komt eraan, maar voor bepaalde branches breekt juist de drukste tijd van het jaar aan. Na dertien jaar in de boekhandel te hebben gewerkt weet ik dat alle boekverkopers momenteel spierpijn in benen en armen hebben, van het door de winkel rennen en van het inpakken van duizenden boeken. In IJsland hebben ze de meest geweldige kersttraditie voor een boekenliefhebber: Jólabókaflóð. Het betekent letterlijk: gelukkige boekenoverstroming! Daar publiceren de uitgeverijen de meeste boeken net in deze periode en elke inwoner van IJsland krijgt een brochure toegestuurd (je kunt je op Hebban wel aanmelden voor een gratis Ready to Read, brochure met Engelstalige boeken). Kerst wordt doorgebracht met een stuk chocolade in de ene hand en een boek in de andere. Wat een heerlijkheid. Ik ga maar net doen of ik een IJslandse ben, ik heb de genen zeker uit dat land.
Op Hebban is het ook een drukte van belang. We zijn keihard bezig met het tot in de puntjes voorbereiden van de nieuwe Hebban Reading Challenge. Ook in 2017 kun je jezelf weer uitdagen tot het halen van een leesdoel dat je zelf bepaalt. Het is geen wedstrijd, het is een manier om jezelf te garanderen dat je genoeg tijd neemt om te mogen lezen. In het dagelijkse leven schiet een leesuurtjes (-halfuurtje, -kwartiertje) er vaak bij in. Op 21 december start onze Challenge Tiendaagse. Geloof me, dit wil je echt niet missen. 2017 gaat voor mij een jaar worden om ook zelf eens fatsoenlijk aan de Challenge mee te doen. Sinds de start van Hebban, in juni 2014, ben ik druk bezig met het aan het lezen brengen van anders. Al die geweldige recensieboeken gaan door naar ons recensententeam, er worden bijna dagelijks leesclubboeken verstuurd, buzzpartijen, et cetera. Mijn goede voornemen voor 2017 is om meer tijd te nemen om zelf te lezen. Waar ik vroeger drie boeken per week las, telt mijn Challenge 2016 een treurige twintig boeken. 2017, here I come! I am ready to read!
Een toffe start van je Challenge 2017 of slot van je Challenge 2016 is het eindelijk oppakken én uitlezen van je #vergetenboek. Dat van mij is het mysterieuze S. dat een aantal jaar geleden zo'n hype was. Vormgevingtechnisch is het een kunstig staaltje. Het boek staat te verstoffen in de kast en ik heb geen idee waar het over gaat. 1 januari grijp ik het vast en sla ik eindelijk de eerste bladzijde open. Redacteur Daphne leverde de tranentrekker, met een persoonlijke en emotionele spijtbetuiging aan haar #vergetenboek.
Met een vernieuwde homepage gaan we fris het nieuwe jaar in. We rekenen op nog meer lezers, nog meer recensies, sterren die ons continu om de oren vliegen en heel veel activiteit op jullie boekenplanken. We gaan meer leesclubs doen, lekker buzzen, geweldige listmania's bedenken en boeiende dossiers schrijven.
Buiten Hebban schijnt ook nog het een en ander te gebeuren. Zo worden we overspoeld met eindejaarslijsten van kranten, website, individuen, et cetera. Gevaarlijk, want je krijgt er ontzettende lange wensenlijstjes van. We vangen een aantal van die lijstjes in onze Gespot-rubriek. Ik vraag me af of een van de bestverkopende boeken van het jaar of veel lijstjes te vinden zal zijn. Judas, met bijna een half miljoen boeken in druk, filmplannen, vertalingstrajecten en (veel) meer, heeft ontzettend veel lezers bereikt. Het boek heeft Hebbanrank 1, maar mij trekt het niet, omdat ik die Holleeder (de boef) niet meer zendtijd gun dan hij al gehad heeft in nieuwsuitzendingen, College Tours, als columnist (!). Wie kent dat? Een grote titel her en der langs zien komen bij collega's, buren, familie en vrienden, maar er zelf absoluut geen interesse in hebben? Ik heb Kieft ook al gemist destijds...
Debbie leest...
Ik was altijd een echte fantasylezer, maar tegenwoordig sluipt er steeds meer sciencefiction mijn boekenkast in. De ideeënpracht van de scifi trekt me en het blijkt dat je helemaal geen universitaire studie wiskunde gedaan hoeft te hebben om scifi te kunnen lezen. Er zijn wel nog steeds sciencefictionboeken die ik graag laat liggen, die zo in het abstracte blijven hangen dat ik wel een idee heb over waar het verhaal over gaat, maar niet weet of de auteur datzelfde idee ook had tijdens het schrijven. Ik vind sciencefiction een geweldige manier om heel veel afstand te nemen van de aarde en al haar problemen en exact diezelfde problemen (racisme, armoede, onderdrukking, uitputting van leefgebied) vanuit een volledig nieuw kader te bezien. Ik ben het dan ook volledig eens met de uitspraken van Auke Hulst op Motherboard. Momenteel lees ik The long way to a small angry planet van Becky Chambers. In dit boek is een van de personages van een soort dat zichzelf aardig heeft uitgemoord in onderlinge oorlogen, met behulp van steeds betere wapens die meer verwoesting aanrichtten. De overgebleven paar honderd individuen planten zich maar niet meer voort, omdat ze zelf toch ook wel vinden dat ze er een potje van hebben gemaakt...
