Zo zondag #32: Claudia Schoemacher
Schrijven… om gek van te worden!
De geboorte van een boek is altijd spannend. Geloof het of niet, het verhaal voor een vers boek dient zich altijd spontaan bij mij aan. Helaas ben ik geen auteur die achter elkaar fictieve verhalen uit haar mouw schudt, maar schrijven over gebeurtenissen die mij decennia na dato nog steeds bezighouden, dát gaat mij wel goed af. Er is echter een risico; door het herbeleven rijt ik diepe wonden open. De gevolgen voor mijn mentale gezondheid laten zich raden: in oktober 2014, toen ik begon te schrijven aan Het rimpeleffect, schreef ik mezelf regelrecht de afgrond in.
In mindere mate gebeurde dit ook bij mijn eerste boek Kind van de onderwereld, dat ging over mijn jeugd en de detentie van mijn vader. Ook bij mijn tweede boek Kamer 303 werd ik regelmatig overvallen door sombere gevoelens. Het boek was, hoewel erotisch van aard, voor mij één grote bron van psychische ellende. In detail beschreef ik waarom ik ooit een gemakkelijke prooi werd voor een getrouwde presentator met sadomasochistische trekjes. ‘Waarom stop je eigenlijk niet met schrijven?’ vroeg mijn echtgenoot onlangs. Geen idee, misschien is het voor mij wel de beste vorm van therapie. Door de feedback die ik krijg van lezers, weet ik dat de absurde gebeurtenissen uit mijn leven vermakelijk zijn om te lezen. Een win-win situatie dus!
Tijdens het schrijven weet ik in een splitsecond wat de ingrediënten zullen zijn. De dialogen en gebeurtenissen spelen zich af voor mijn geestesoog. En ditmaal overkomt het mij niet zelf, maar de fictieve personages. Het welhaast herbeleven van scenes uit mijn eigen leven door het uitwerken van hun gedachten en gedragingen, werkt voor mij therapeutisch. Ik ga door diepe dalen, haal oude wonden open en ga desnoods over tot amputatie zonder verdoving! Op zulke momenten dwaal ik als een zombie door het huis. Pas als de hoofdrolspelers zijn uitgespeeld en de laatste punt is gezet, ben ik verlost van mijn zielenpijn. Als het boek dan in de winkel ligt, zijn de spoken uit mijn verleden verdwenen. Ik lees het boek niet meer en laat het verleden eindelijk met rust. Kon ik voorheen situaties nog minutieus navertellen, zodra het boek er daadwerkelijk is, lijken getallen, personen en gebeurtenissen te zijn weggevaagd. Door het schrijven druk ik als het ware op een grote deleteknop. Kennelijk is dit voor mij dé manier om te dealen met gebeurtenissen uit mijn leven die diepe kraters hebben achtergelaten. Kwesties waarbij psychiaters en psychologen mij niet konden helpen.
In mijn meest recente roman Het rimpeleffect, lees je hoe personage Julia een FIOD-inval moet meemaken en wat ze te verduren krijgt als financiële zekerheden langzaam maar zeker verdwijnen. Ook neemt Julia eindelijk afscheid van een dierbaar persoon. Feiten die gebaseerd zijn op waargebeurde situaties uit mijn eigen leven. Hoewel, het afscheid dat ik beschrijf in Het rimpeleffect heeft in werkelijkheid nooit plaatsgevonden. Iets wat twintig jaar (!) aan mij heeft geknaagd. Door dit als verhaallijn te gebruiken heb ik mezelf als het ware een ‘fictief afscheid’ van die persoon cadeau gedaan.
En dat heb ik geweten! Tijdens het schrijven van dit ‘afscheidshoofdstuk’ droop de pijn uit mijn poriën en voelde ik dat ik langzaam afgleed... Ook recente gebeurtenissen passeerden de revue, waardoor ik op een zeker moment niet meer kon schrijven. De pijn was te groot. Ik zakte in een diep moeras en raakte depressief. Gelukkig ontving ik van mijn uitgeverij, De Fontein, altijd veel begrip. Ze gaven me ruim baan om er weer bovenop te komen. Op een gegeven moment kon ik mijn schouders er weer onder zetten en het boek afronden. Heel surrealistisch is dat mijn echte leven soms zo bizar is dat mijn redacteur passages wilde schrappen onder het mom van ‘niet realistisch’. Maar ik ben blij met en trots op het eindresultaat.
Is Het rimpeleffect dan nu mijn laatste boek? Ik weet het niet. Als ik heel eerlijk ben heb ik geen zin in weer een heftige depressie. Ik hoop vooral dat ik met dit boek het taboe dat nog altijd op depressies rust, weg kan nemen.
Al met al heeft het lang geduurd voordat we Het rimpeleffect konden voltooien, tussen de eerste woorden op papier en de verschijndatum op 5 september ligt bijna drie (!) jaar. Eindelijk, mijn boek in de winkel! Sterker nog: ik zal mijn boek op dinsdag 5 september as. persoonlijk in de etalage van Paagman te Den Haag signeren, en jullie zijn bij dezen allemaal welkom!
Claudia Schoemacher schreeft het autobiografische Kind van de onderwereld en de roman Kamer 303. Daarnaast sprong ze in de bres voor kinderen van gedetineerden. Voor hen bedacht en presenteerde ze het tv-programma Je ouders in de lik. Momenteel is zij actief op haar eigen Youtubekanaal Claudia Schoemacher door dik en dun, waarop ze laat zien hoe ze de strijd met de kilo’s aangaat.
Eerdere afleveringen
Eva Kelder | Marijn Sikken | Steven de Jong | Auke Hulst | Henk van Straten | Frieda Mulisch | Robbert Welagen | Jeroen Windmeijer | Roderick Leeuwenhart | Tomer Pawlicki| Milou Klein Lankhorst | Carlo Groot | Murat Isik | Renee Kelder | Martyn van Beek | Gerrit Janssens | Hannah Jansen Morrison | Anke Laterveer | Guido Eekhaut | Sander Verheijen |Bronja Hoffschlag | Fien De Meulder | Martijn Neggers
