Zo Zondag #4: Gewichtheffen

Het is waarschijnlijk not done om het nieuwe jaar te beginnen met een column over goede voornemens (‘dat is echt zóóó 2016’), maar omdat het over boeken gaat mag het. Vind ik. Ik ga namelijk gewichtheffen. ‘Wat? Maar je zegt net…’  

Ik bedoel dus: ik ga hele dikke boeken lezen in 2017.  

Mijn Hebban Reading Challenge heb ik namelijk een stuk lager ingezet dan vorig jaar, lijkt het. In 2017 wil ik vijfentwintig stuks lezen, tegenover vijftig het afgelopen jaar (een doel dat ik overigens niet haalde door verhuisperikelen in de laatste maanden van 2016). Maar – en daar komt de uitdaging om de hoek kijken – van die vijfentwintig moeten er minstens tien meer dan vijfhonderd pagina’s tellen.  

Het kiezen van de boeken zal niet zo moeilijk zijn. Er heerst namelijk dikkeboekenkoorts in het boekenvak. In haar recensie van De Nix schreef Hebban-recensent Lisanne Brans deze week dan ook:  

‘Het debuut van de Amerikaanse schrijver Nathan Hill (1975) is lijvig (de Nederlandse vertaling telt 700 pagina’s), indrukwekkend, origineel en soms… ietwat teleurstellend. Dat laatste zit hem in het feit dat Hill, wellicht net als andere populaire schrijvers zoals Jonathan Franzen, Hanya Yanagihara en de vorig jaar debuterende Garth Risk Hallberg, aan wat we het ‘dikke boekensyndroom’ zouden kunnen noemen lijdt: de gedachte dat een dik boek altijd beter is, dat grootse verhalen ook groots in omvang moeten zijn en dat karakterschetsen breed uitgesponnen dienen te worden. Inderdaad, De Nix had hier en daar een tikkie korter gekund. Toch zijn er genoeg redenen die deze debuutroman tóch je zuivere leestijd waard maken.’  

Aan het einde van 2017 hoop ik te kunnen oordelen of grootse verhalen inderdaad een grote omvang moeten hebben. De Nix staat, net als mijn Vergeten Boek, al op mijn inspiratielijst die zich in de loop van de komende maanden vast nog zal uitbreiden. Bij sommige boeken zal ik misschien stiekem smokkelen. Zo heeft Alles houdt op te bestaan van Elizabeth Brudage nét geen vijfhonderd pagina’s, maar dat wordt gecompenseerd door de pillen van 700+ bladzijden die er ook tussen zullen zitten. Of door het spel te spelen zoals mijn collega Daphne, het brein achter deze mini-challenge, die opmerkte: ‘Ik lees het dankwoord wel vier keer.’  

Tijd vinden om die boeken te lezen, dat is weer een ander verhaal. Als je ook nog een beetje een sociaal leven wilt onderhouden (nog zo’n goed voornemen), dan kun je je niet elke avond met een boek op de bank opkrullen. I know, de relaties met de hoofdpersonages uit je boeken zijn hecht en heel speciaal, maar af en toe je real life contacten aanhalen is toch verstandig.  

Hoe je dan tóch meer kunt lezen in 2017, zoals velen zich voorgenomen hebben? Laat het vooral aan anderen weten, tipt onze hoofdredacteur Sander dit weekend in de Volkskrant: ‘Als je aan andere mensen vertelt dat je een bepaald aantal boeken gaat lezen, is je voornemen beter vol te houden.’ 

De tv vaker uitzetten en de tv-series die gebaseerd zijn op boeken eens overslaan helpt waarschijnlijk ook. Lees bijvoorbeeld eerst eens het boek voor je je aan de televisieadaptatie waagt. In 2017 staan er verschillende op stapel, hier kun je er vast negen vinden.  

Meer tijd om boeken te verslinden maak je ook door ze in een andere vorm tot je te nemen. Het luisterboek lijkt het stoffige imago van vroeger van zich te hebben afgeschud, steeds meer boeken zijn ook als audio-uitgave beschikbaar en dus is het een stuk makkelijker om tijdens het forenzen, het schoonmaken of het boodschappen doen extra ‘leesminuten’ in te lassen.

Zo vlak na Kerst, als alle feestelijke versieringen weer netjes zijn opgeborgen, en in een nieuw jaar waarin alle opties nog open liggen, kijk ik altijd al snel weer uit naar het voorjaar. Ik beeld mezelf in dat ik in de verte de lente ruik en dat de dagen alweer lengen. Het doet er bijna naar verlangen om nu al een grote voorjaarsschoonmaak te houden. Mocht je dat goede voornemen al hebben voor dit jaar en eens flink de bezem door je boekenkast willen halen, weet dan wat er met de boeken gebeurt die je naar de kringloopwinkel brengt. Slecht 40% van alle boeken die daar binnen komen, blijkt ook werkelijk in de handel te komen. De rest gaat zo in een grote container, bleek uit een artikel van Trouw afgelopen week:  

‘Daar is het uitzicht schokkend: er liggen honderden boeken in de bak, kriskras door elkaar. Eén flinke regenbui maakt er zo papiermoes van. Tensen verkoopt het spul voor 6 cent per kilo; dat is de economische waarde van oud papier.’

Shocking? Misschien moeten we het goede voornemen om op te ruimen maar laten voor wat het is. En enkele parels van boeken redden van de planken in de kringloopwinkels. Want boeken heb je nog steeds nooit genoeg, vooral niet als je je Reading Challenge 2017 moet vullen.  

Wat een goed excuus.  

Lindy leest…

Reading Challenge 2017: Een klein leven van Hanya Yanagihara

Ik ben maar meteen met een dikkerdje begonnen dit jaar: Een klein leven. Wat moet ik hier nu nog over zeggen? Ik word bang van dit boek. Bang dat ik in 2017 niks beters zal lezen. Door alle loftuitingen over dit boek van Yanagihara begon ik met enige scepsis aan de roman (‘geen enkel boek kan zo goed zijn dat het in alle grote kranten de hoogste waardering van 5 sterren krijgt’) en werd meteen op mijn plek gezet. Wát. Een. Boek. In het verhaal zoomt de schrijfster in op de vriendschap tussen vier jonge mannen, volgt hen door het leven en in hun pogingen om een van hen te bevrijden van zijn inktzwarte verleden en herinneringen.