Zo Zondag #46: Sien Volders
Over wat je verzint, en hoe het leven dat soms zelf zoveel beter kan
In 2011 zou ik naar New York trekken, voor het eerst. Door een bizarre speling van het lot eindigde ik in een afgelegen goudzoekersstadje in het hoge noorden van Canada. Er waren meer honden dan mensen. Op mijn eerste avond zat ik er aan de bar en dronk bier, een bluegrassband op de achtergrond. De muziek, het noorden en dat stadje, ze slopen mijn hoofd en hart in, ze kropen onder mijn vel. Ik raakte bevriend met de mandolinespeler van de band, keerde terug naar Europa, naar mijn huis en mijn leven. Het kolkte in mijn hoofd. Personages en landschappen verschenen, verhaallijnen werden uitgesponnen. Het leek niet op de korte verhalen die ik doorgaans schreef, nee, dit was langer, groter. Dat wat gestaag in mijn hoofd groeide leek verdacht veel op een roman. Twee jaar later reisde ik opnieuw naar het noorden om te kijken of het zou lukken, het verzinnen. Een boek, van begin tot eind.
Al die tijd schreef ik met de mandolinespeler. Het was een mooie, geschreven vriendschap. Onregelmatig geritmeerd door de loop van ons leven en de tijd die we elkaar gunden. In het heen- en weergaan van mails en brieven voel ik nooit nood aan de regelmaat van een eb en een vloed. Stukken van levens mogen verzwegen worden, gestelde vragen hoeven niet beantwoord, stiltes niet verklaard. Hij stuurde muziek, ik zond hem boeken. Na een tijd wist ik niet meer waar hij woonde. Hij zwierf al een tijd rond in dat grote land, was wispelturig in mailadressen. Ik schreef naar het stadje, omdat hij altijd wel terugkeerde naar daar. Toen het bijna een jaar stil bleef, beschouwde ik dat als een einde. Ik vond het niet erg. Het was een mooie vriendschap geweest, we hadden goed geschreven.
Ik werkte verder aan mijn verhaal. Verzon een personage dat in een soortgelijke stad woonde. Ik wilde hem nog noordelijker laten gaan. Iets moest hem trekken. Meer nog dan de wildheid van het noorden, het einde van de weg. Ik groef en zocht, en vond uiteindelijk een muzieksoort die enkel daar nog gespeeld wordt. Athabaskische folk, de vioolliederen die de eerste pelsjagers in de negentiende eeuw meenamen vanuit hun Ierse en Schotse huizen en herbergen. De volkeren die er al woonden pikten de muziek op en vermengden ze met hun eigen liederen en dansen. Een nieuwe muzieksoort ontstond en raakte bevroren in de tijd. In de rest van de wereld zijn de oude liederen verdwenen en wordt nu anders viool gespeeld, maar daar leeft de muziek nog zoals ze anderhalve eeuw geleden leefde. In Old Crow, bijvoorbeeld. Een nederzetting waar je enkel per vliegtuig geraakt, met nog veel meer moeite per boot.
Ik vervlocht de verhaallijn met mijn andere, puzzelde met muzieksoorten als symbolen voor levensfasen. Ik verzon andere namen voor mijn stadjes, hernoemde personages. Ik timmerde en hertimmerde, en schraapte zinnen schoon. Aan het begin van de zomer van 2016 was er een eerste volledige versie van mijn Noord. De zomer trok voorbij en ik las het boek aan mezelf voor tot het me duizelde. Opnieuw schrapte en schreef ik.
Ik zocht een uitgever en vond de mooiste. Ik tekende een contract en danste, en toen de bladeren begonnen te vallen, dwarrelde een mail mijn virtuele brievenbus in. Frayed Ropes and Old Crows, was hij getiteld. Part one, want Part two volgde de dag nadien. Mijn mandolinespeler was terug. Hij woonde in het noorden, schreef hij. Nog hoger. In Old Crow. Of ik dat kende. En of ik wist dat er een bijzondere muzieksoort gespeeld wordt die in de rest van de wereld niet bestaat. Eindelijk zou hij viool leren spelen, bij een van de grootsten in het vak. Eindelijk had hij een richting, eindelijk was er een doel. Opnieuw zend ik hem nu boeken en stuurt hij mij muziek. Hij schrijft prachtig over zijn leven en zijn doel. Eenzelfde doel als ik bedacht voor een van mijn personages. Ik kan dan wel verzinnen, het leven doet dat zelf zoveel beter. 
Sien Volders (1983) studeerde kunstgeschiedenis en antropologie. Naast haar werk als redacteur en interieurvormgever werkte ze aan haar debuut, de roman Noord. Sien is getrouwd met de Vlaamse tv-presentator en komiek Lieven Scheire en woont in Gent.
(c) auteursfoto: Lieve Blancquaert
Eerdere afleveringen
Steven de Jong | Auke Hulst | Henk van Straten | Frieda Mulisch | Robbert Welagen | Jeroen Windmeijer | Roderick Leeuwenhart | Tomer Pawlicki| Milou Klein Lankhorst | Carlo Groot | Murat Isik | Renee Kelder | Martyn van Beek | Gerrit Janssens | Hannah Jansen Morrison | Anke Laterveer | Guido Eekhaut | Sander Verheijen |Bronja Hoffschlag | Fien De Meulder | Martijn Neggers | Claudia Schoemacher | Nathan Vos | Susan Juby | Stan de Jong & Koen Voskuil | Christine Otten | Stine Jensen | Marnix Peeters | Sylvia Van Driessche | Alma Mathijsen | Carien Westerveld | Michiel Stroink | Ivan Wolffers | Dave Boomkens | Renate Breuer
