Zo zondag #9: Eva Kelder

Gastcolumn door Eva Kelder

In het leven van een schrijver telt maar één ding. Vinden ze het leuk of vinden ze het niks? Afgelopen week kwam mijn nieuwe roman Een charismatisch defect uit. Mijn moeder en mijn vriend waren de eersten die de roman uit hadden. Mijn vriend was enthousiast op het hysterische af. Mijn moeder vroeg of het wel goed met me ging.

Je hebt schrijvers zoals Kluun, die net doen alsof het ze geen zak kan schelen hoe hun boek wordt ontvangen. Die schrijvers zijn óf waanzinnig dapper, óf zo zelfgenoegzaam dat ze sowieso niet zo vaak gehinderd worden door de mening van anderen. Ik behoor tot het type auteur dat zwetend uitkijkt naar het moment waarop de nieuwe roman van de persen rolt om vervolgens het liefst zes weken in Tanzania in een bananenboom te gaan zitten hyperventileren tot de recensenten hun oordeel hebben geveld.

Je hebt schrijvers zoals Kluun, die net doen alsof het ze geen zak kan schelen hoe hun boek wordt ontvangen.

Op Valentijnsdag lag mijn boek dan eindelijk in de boekhandel. Mijn vriend had een etentje voorbereid, maar ik had geen tijd. Ik had een feestelijke lancering georganiseerd in Linnaeus Boekhandel waar eigenaar Anja Duitsmann en haar team de literatuur vieren alsof hun leven ervan afhangt. Er waren bubbels en lieve woorden. Mijn zoontje van anderhalf verscheurde intussen een kaft en kauwde erop. Maar ik kon maar aan één ding denken: wanneer valt de eerste recensie en hoeveel ballen krijgt mijn roman?

Mijn zus vroeg mij: ‘Wat is beter geen recensie -of een slechte recensie?’ Ik was met stomheid geslagen. Duizelig verliet ik het pand. Maar liep meteen weer terug naar binnen want het was de Week van het Korte Verhaal en ik was uitgenodigd om het reclameblokje te zijn. Voor een ander. Ik had Alice Munro gekozen om mijn loftrompet op te steken. Ondertussen dacht ik aan de sterren. En nam ik nog een slok prosecco.

Mijn vriend, die zijn Valentijnsavond op een klapstoel in het publiek doorbracht, probeerde tijdens het voorlezen mijn aandacht te trekken door met een krant te zwaaien. Daar stond ik niet in. Wel had hij mijn eerste recensie gespot op Hebban.nl. Vier ballen kreeg mijn boek! Geertje Otten, de recensent, schreef: ‘Een charismatisch defect ijlt nog een tijdlang na en voldoet aan de hooggespannen verwachtingen van de lezer.’ Ik nam nog een slok prosecco. Mijn schrijvershart jubelde.

De avond erna gaf ik schrijfcursus. Een cursist zei dat hij op internet had gezien dat veel mensen zich enorm aangetrokken leken te voelen tot mijn boekcover ‘omdat ze ook een poes hebben’. Op de kaft van mijn boek staat een foto van Ed van der Elsken van een vrouw met een zwarte kat. Als mijn boek net zo populair wordt als kattenfilmpjes op het internet hoef ik me over recensies geen zorgen meer te maken.

Eva Kelder (1980) studeerde Engelse letterkunde en journalistiek. Ze publiceerde verhalen in diverse literaire tijdschriften, waaronder Passionate Magazine, De Revisor en De Gids. In 2014 verscheen haar debuutroman Het leek stiller dan het was, die lovend werd ontvangen (vier sterren gemiddeld op Hebban). Een charismatisch defect is haar tweede roman, waarover Hebban-recensente Geertje Otten schreef: 'Kelder laat de mens op zijn meest kwetsbare momenten zien, waarmee ze de lezer raakt. Een charismatisch defect ijlt nog een tijdlang na en voldoet aan de hooggespannen verwachtingen van de lezer.'

Volgende week een bijdrage van debutante Marijn Sikken.