Dit is het winnende verhaal van de Zomerlezen Schrijfwedstrijd - Spannende Week

Diep

door Alexander Colin

Nu

'Sara, gaat het wel met je? Mijn lieve meisje, oh god…'

'Mevrouw, alstublieft, blijf kalm.'

De vertaler van de Nederlandse ambassade, een mollige man met zweet op zijn bovenlip, staat over Sara’s moeder gebogen, die neergeknield zit bij haar dochter. In het politiebureau ergens aan de Sardijnse kust is het een drukte van jewelste. Agenten in uniform en rechercheurs in hemdsmouwen lopen in en uit kantoren en het lijkt wel of ze allemaal even Sara’s richting uit kijken: het zestienjarige meisje in bikini, met enkel een kleurrijke kimono om haar schouders. Zo meteen zal een van die rechercheurs hen komen halen. Om vragen te stellen, volgens de vertaler. Sara is zijn naam vergeten, al was dat het eerste wat hij zei toen hij twee minuten eerder aan kwam hollen en in afgeraffeld Italiaans aan de agenten uitlegde wie hij was en wat hij kwam doen.

'Ik had je nooit mogen laten gaan.'

Haar moeders gezicht is een diashow van emoties: in de war, bang, verontwaardigd, triest.

Dat klopt, denkt Sara. Maar voor ze dat luidop kan zeggen, vliegt de deur rechts van hen open.

'Signora De Groof e Sara De Groof.'

Een vrouw met roodgeverfd haar houdt de klink vast en een simpele knik van haar volstaat om hen te doen opveren nog voor de vertaler zijn mond kan opentrekken. Hij groet de rechercheur en volgt moeder en dochter de verhoorkamer in, een tikje opgelaten over de starende blikken.

Een dode toerist is nu eenmaal geen dagelijkse kost.

Eerder

'Signorina!' riep de zongebruinde jongen, zijn haren een gouden kroon in de middagzon. Achter hem vlamde de azuurblauwe hemel op en hij wankelde even toen een grote golf de zeilboot omhelsde. Zijn twee vrienden, een jongen en een meisje, lagen uitgestrekt naast hem op het dek en leken net als hij vleesgeworden reclameborden van de zomer. Golvende haren, bikini’s en zwembroeken in frisse kleuren en ogen die even fel schitterden als de versplinterde zonnestralen op het zeeoppervlak.

Sara lachte, keek van hem naar haar moeder die achter haar op de pier stond.

'Toe, mam.'

'Vooruit dan maar.'

Sara slaakte een kreet van verrukking en drukte een kus op haar moeders wang.

'Morgen doen we samen iets, goed?' zei haar moeder. In veel opzichten was ze het oudere evenbeeld van Sara: koperblond haar, bruine ogen, een wipneus. De vijfentwintig jaar die ze scheelden, sloeg evenwel een kloof tussen hen. Hoewel Sara de reis naar Sardinië die haar moeder voor hen geregeld had op prijs stelde, wilde ze nu niets liever dan meegaan met de Nederlandse studenten die ze gisteren in het hotel had leren kennen. Ze hadden een zeilboot gehuurd om langs de kust te varen en zij was uitgenodigd, dus die kans kon ze onmogelijk laten liggen, toch?

Nu

Zweetdruppeltjes omlijsten de neus van de rechercheur terwijl ze Sara en haar moeder minzaam toelacht in de verhoorkamer. Ze zitten rond een formica tafel, de vertaler aan het hoofd. Hij dept zijn voorhoofd met een zakdoek. Wanneer de rechercheur vervolgens begint te spreken en haar Italiaans vlot vertaald wordt, is het duidelijk dat ze de zaak ten zeerste betreurt.

'Het spijt ons dat we jullie hier moeten ondervragen, maar het is belangrijk voor de nabestaanden dat we het volledige verhaal hebben. Aangezien juffrouw Sara erbij was…'

Ondanks de hitte kruipt er een huivering over Sara’s rug.

Eerder

Na een uur varen kwamen de jongeren aan bij een kleine rotsformatie een paar honderd meter van de kustlijn. De sfeer aan boord was omgeslagen. Jonah en Lies, de beste vrienden van de blonde Marco, hadden geen idee waarom en probeerden de vrolijkheid er weer in te brengen door iedereen aan te sporen te gaan zwemmen.

'Kom op!'

Sara zweeg, maar aangezien Jonah en Lies al in het water waren gesprongen en ze onder geen beding alleen wilde blijven met Marco, maakte ze aanstalten het tweetal te volgen. Achter haar probeerde Marco iets te zeggen, bijna voelde ze zijn hand op haar schouder

(rond haar nek)

en ze zwom snel weg, tot ze uit het zicht verdwenen was en zich aan de achterzijde van de rotsformatie bevond. Het water werd hier plotseling ondiep, waardoor ze haar voet stootte. Vloekend greep ze haar tenen vast. Het was er zo ondiep dat ze kon gaan zitten en met haar hoofd nog boven het water uitstak.

'Sara?'

Met een ruk draaide ze zich om. Marco was haar gevolgd, maar niet via het water; hij was op de top van de rotsformatie geklommen. In de verte hoorde ze Jonah roepen: 'Pas op, joh, waaghals!'

Sara staarde hem wezenloos aan, haar armen dreven naast haar als dode vissen. De blonde god die haar daarstraks mee had genomen naar de cabine onder het mom van een rondleiding, was veranderd in de duivel.

'Mag ik bij je komen?' vroeg hij. Er zat iets dwingends in zijn toon. 'Is het er diep?'

In haar hoofd klikte iets. Ze begon haar armen langzaam te bewegen. Vanuit haar ooghoek zag ze dat haar benen, opgekruld op de kartelige rots onder haar, onzichtbaar waren door het kabbelende, met zon bespikkelde water.

'Spring erin,' hoorde ze zichzelf zeggen. 'Ik ben aan het watertrappelen.'

Hij grijnsde. In de ene seconde die Sara nog restte om zijn hete adem in haar gezicht, zijn vingers rond haar keel en zijn gewicht bovenop haar te vergeten, hield ze haar lippen stijf op elkaar en zag ze zijn beenspieren zich spannen voor de sprong.

Water spatte op. Een afschuwelijk gekraak, gedempt door klotsende golven. Toen de zee om haar heen rood kleurde, begon Sara te gillen.

Nu

De rechercheur bedankt hen voor hun tijd. In de uitleg van de vertaler vangt Sara de namen op van Jonah en Lies, die ook ondervraagd zullen worden. Maar ze hebben niets gezien. Ze waren er enkel getuige van hoe Marco op die rots geklommen was en vervolgens sprong.

Ondanks het zware, verstikkende gevoel dat haar altijd zal blijven achtervolgen, zeker wanneer mannenhanden dichterbij komen, spoelt er heel even een glimlach over Sara’s gezicht.