Annie Ernaux (1940) geldt als een van de belangrijkste Franse schrijfsters van deze tijd. Zij publiceerde een vijftiental boeken, waarvan er zes in Nederlandse vertaling bij de Arbeiderspers verschenen.

Ernaux is een auteur die steevast haar eigen leven als uitgangspunt neemt voor haar werk. Haar jeugd in Normandië, waar haar ouders een kruidenierswinkel hadden, haar lichaam, haar ontsnapping uit het arbeidersmilieu, de moeite die ze ermee had tot de ‘bougeoisie’ te gaan behoren – het is allemaal onderwerp geweest van één van haar vele prachtige boeken. Bij Ernaux gaat het om ingrijpende elementen in een vrouwenleven: passie, verlies, afkomst, liefde of vriendschap.

Ernaux schrijft geen romans in de traditionele zin van het woord. Het zijn récits, verhalen die ogenschijnlijk slechts verslag doen van gebeurtenissen uit haar leven. Soms lijken het documenten. Iedere lyriek is ver te zoeken: ze vertelt sober en ingehouden, ze getuigt, registreert, verhaalt vanuit haar herinneringen. Zelf schreef Ernaux ooit dat ze iets wil schrijven dat elementen in zich heeft van ‘de familiekroniek en de sociale analyse, de mythe en de geschiedenis’. Juist die droge, afstandelijke toon intrigeert je als lezer: achter de documentaire schuilt een heftige wereld.