Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog schreef hij de verhalen die hij op zijn werk hoorde op en verwerkte die in 1948 in een boek dat hij de titel gaf De tweeling van de dorpssmid. Met dit manuscript stapte hij op de fiets en reed naar Alkmaar, naar Uitgeverij Kluitman. Hij had voor deze uitgeverij gekozen omdat Kluitman volgens hem dé toonaangevende jeugdboekenuitgeverij van Nederland was. Op de uitgeverij werd zijn manuscript in ontvangst genomen door H.P. Kluitman, zoon van de oprichter P. Kluitman, en een van de bekende Gebroeders Kluitman.

Na een aantal weken kreeg De Roos antwoord dat zijn manuscript zou worden uitgegeven. De oorspronkelijke titel werd echter veranderd in De schippers van de Kameleon. Hiermee was de uitgave van het eerste deel uit een van de meest populaire jeugdseries van Nederland een feit. De eerste uitgave werd geïllustreerd door Pol Dom, geen onbekende in de wereld van illustratoren van jeugdboeken. Al snel vroeg Uitgeverij Kluitman aan Hotze de Roos een vervolg te schrijven op ‘De Schippers’. Hij had intussen ook al een ander boek geschreven: Hiep, hiep, hoera voor Akkerwoude. Dit boek werd ook uitgegeven, gevolgd door een nieuw deel over de tweeling Hielke en Sietse Klinkhamer, Kameleon, ahoy!.

In de jaren daarna verschenen nog 58 delen, waarmee de Kameleon-serie niet alleen een van de grootste en langstlopende series jeugdboeken van Nederland is geworden, maar ook ontzettend populair is gebleven bij jong én oud (ook volwassenen lezen de boeken nog graag!).De verkoopcijfers over de afgelopen jaren geven de populariteit van deze serie ook duidelijk weer: inmiddels zijn er meer dan 13 miljoen exemplaren verkocht. Voor Nederland is dit waarschijnlijk het hoogste aantal boeken dat ooit van een jeugdboekenserie werd verkocht. Een verklaring voor het grote succes dat de Kameleon-serie al vele jaren is, ligt voor een belangrijk deel in de herkenbaarheid van de in de boeken beschreven avonturen en situaties. Hotze de Roos heeft altijd voor ogen gehouden dat de dingen die hij beschreef door elk kind moesten kunnen worden beleefd. Daarnaast speelt de humor (de grappen van Gerben Zonderland en zijn manier van spreken) natuurlijk ook een grote rol.

In 1974 is Hotze de Roos met pensioen gegaan, maar hij stopte niet met schrijven. Hij was een van de tien Nederlandse kinderboekenauteurs die waren genomineerd voor de Publieksprijs 1991. Op 15 oktober 1991 is Hotze de Roos op 81-jarige leeftijd in zijn woonplaats Krommenie overleden. Daarvoor was al, in overleg met hem, enige tijd naar iemand gezocht die door zou gaan met het schrijven van boeken voor de serie. De nieuwe boeken worden geschreven door een auteur die het pseudoniem ‘P. de Roos’ gebruikt.