Jan van Mazijk. Ja, wat kunnen we van hem zeggen. Hij is allereerst een uitermate gelukkige echtgenoot, vader, schoonvader, grootvader – en daartussen nog creatief.

Potloden, kwasten en verf kleuren zijn leven. ‘Diepzinnige’ doeken vullen zijn huis, beschaduwen her en der tevens andere muren.

Liedjes en gedichten de wereld in typen deed hij ook, waarna bij hem geleidelijk een behoefte, een vriendelijke dwang opborrelde een boek te fabriceren, met de titel: Ahlantalah. Dat zou hij wel even doen. Hm.

Het proces verzinnen bleek een ietwat andere discipline dan het proces schrijven. Een verhaal huppelend in de hersenpan wil niet zeggen dat het simpel even op het scherm geprojecteerd kan worden. Maar Jan zijn vrucht zal gegarandeerd rijpen: om, zoet opgediend en bij voorkeur in daglicht, te worden geconsumeerd.