Knut Hamsun (Garmostraedet 4 augustus 1859 - Nørholm 19 februari 1952), pseudoniem van Knud Pedersen, was een Noorse romanschrijver, toneelauteur en dichter. Hij groeide op bij zijn oom Hans Olsen, een man met een moeilijk karakter die hem met een levenslang trauma opzadelde. Op 14-jarige leeftijd ging hij zijn eigen weg. Hij voorzag in zijn levensonderhoud als winkelbediende, schoenmakershulp, onderwijzer, wegarbeider en marskramer, maar meestal was hij gewoon een schooiende vagebond. Op zijn achttiende begon hij te schrijven. Tevergeefs probeerde hij in de hoofdstad Kristiania (nu Oslo) van het schrijversvak te leven. In 1882 emigreerde hij naar Amerika, keerde in 1884 terug naar Noorwegen, emigreerde in 1886 nogmaals naar Amerika om in 1888 alweer terug te keren. Alles wat hij ondernam mislukte, tot hij in 1888 in het Deense literaire tijdschrift "Ny Jord" anoniem een stuk van zijn roman Sult  (Ned: Honger) publiceerde. Hij werd op slag beroemd. In de daaropvolgende twintig jaar zwierf hij door Europa, en legde hij een intense literaire productiviteit aan de dag. In 1911 vestigde hij zich definitief in Noorwegen, eerst in het noorden, later in het zuiden waar hij de rest van zijn leven zal blijven. In 1920 wordt hem de Nobelprijs voor Literatuur toegekend "voor zijn monumentale werk Markens Grøde (Ned: Hoe het groeide)."

Tijdens WO II steunde Hamsun openlijk de pro-naziregering van Vidkun Quisling, en had hij ontmoetingen met Hitler en Goebbels. Na de oorlog had Noorwegen het moeilijk met de collaborerende houding van een van hun beroemdste inwoners. Aanvankelijk wilde de overheid hem ontoerekenbaar laten verklaren (hij verbleef zelfs een tijdlang in een psychiatrische instelling), maar uiteindelijk werd hem, ook gezien zijn dan al hoge leeftijd, een zware geldboete opgelegd. Eenzaam en geïsoleerd stierf hij in 1952 op 92-jarige leeftijd.