Michail Aleksandrovitsj Sjolochow (24 mei 1905 – 21 februari 1984) was een Russische romanschrijver. Hij behoorde tot het kozakkenvolk, groeide op en leefde zijn hele leven in het gebied van de stroom de Don. Hij wordt weleens “schrijver van de Donkozakken” genoemd.

Hij debuteerde in 1925 met de verhalenbundel Verhalen van de Don, en al in 1926 ‒ hij was toen amper 21 ‒ begon hij aan zijn vierdelig meesterwerk De stille Don te schrijven. Delen I en II verschenen in 1928 en 1930, maar op de laatste delen was het wachten tot 1940. Tussendoor schreef hij het eerste deel van Nieuw land onder de ploeg, een roman waarin hij de gedwongen collectivisatie van de boeren in het Donkozakkengebied vurig verdedigde. Sjolochow was een trouwe aanhanger van de communistische partij-ideologie, lid van de communistische partij en vanaf 1946 tot zijn dood behoorde hij tot de Opperste Sovjet. In 1961 werd hij opgenomen in het Centraal Comité van de communistische partij.

In 1965 ontving hij de Nobelprijs voor Literatuur “voor de artistieke kracht en de integriteit waarmee hij, in zijn epos van de Don, uitdrukking heeft gegeven aan een historische fase in het leven van het Russische volk.”

Eind jaren zeventig ontstond twijfel over de authenticiteit van De stille Don. Onder anderen beweerde de dissidente schrijver (én Nobelprijswinnaar) Aleksandr Solzjenitsyn dat Sjolochow delen I en II had gestolen van de in 1920 overleden schrijver Fjodor Krjoekov. Een sluitend bewijs is hier echter nooit voor gekomen.