Nathalie Piersma (1975) is een dichter met een groot invoelend vermogen. Haar poëzie ontstaat uit diepe zelfreflectie en de behoefte om haar hoofd leeg te maken, vaak al wandelend door de Twentse natuur met haar hond Bobbie. Ze schrijft rauw en eerlijk, in toegankelijke taal, maar haar gedichten zijn vooral om te voelen. Geen opsmuk, geen omwegen – alleen de pure essentie van emotie en ervaring. Naast schrijven draagt ze haar werk graag voor, omdat poëzie in klank en ritme tot leven komt.