Over Nescio (pseudoniem voor J.H.F. Grönloh) werd door Reve gezegd dat ‘hij schreef als een gewoon mens’. Hiermee bedoelde Reve de zakelijke, onopgesmukte schrijfstijl van Nescio en diens voorkeur voor spreektaal, zoals datti (dat hij) en was i (was hij).
In de jaren ’10 van de 20^e eeuw week hij met zijn schrijfstijl en kritiek op religie en maatschappij af van wat toen gangbaar was. Pas tegen het einde van zijn leven, in de jaren ’50, kreeg Nescio waardering voor zijn beknopte, non-conformistische en poëtische oeuvre in de vorm van de Marianne Philipsprijs.