Hallo lezer, Je bent benieuwd naar wie de schrijfster is achter mijn debuuttriller “Niemand die me ziet”. Ik zal proberen een goede indruk te geven. Ik ben geboren als een eigenzinnig meisje op 18 oktober 1965 in Haarlemmermeer. Op mijn tweede jaar vertrok ons gezin naar Paramaribo in Suriname. In de negen jaar dat ik hier verbleef, zat ik driekwart van de dag in het zwembad omdat ik erg slecht tegen de hitte kon. Het terugkeren naar Nederland was voor mij een verademing. Vanaf mijn puberteit ben ik begonnen met schrijven van korte verhalen en een boek. Na mijn havo in Tilburg te hebben afgerond, vertrok ik op kamers naar Eindhoven. Daar volgde ik de studie hbo-J en werkte een aantal jaren in het jeugdwelzijnswerk. Tegenwoordig heet dat allemaal anders. Ik werkte toen met kinderen met opvoedingsmoeilijkheden. Tenminste die stempel kregen ze, ik vond dat soms niet geheel terecht. Het werk was intensief en om de kinderen te plezieren, verzon ik korte verhalen of maakte ik gebeurtenissen uit de krant levendig. Veel tijd om te schrijven had ik niet, ondanks dat er wel een uitgeverij belangstelling had voor mijn werk. Ze waren met name gecharmeerd van mijn levendige fantasie en mijn beeldende schrijfstijl. Op mijn achtentwintigste leerde ik mijn man Wilfried kennen, waarmee ik samen een eigen bedrijf startte na de geboorte van onze tweede dochter. Door iedere dag kritisch te kijken naar mezelf, naar mijn doelen en wensen, en vooral door keihard te werken, is ons bedrijf een succesvolle onderneming. En toch bleef het broeien, het schrijven. De drang om een boek te maken. Misschien moet ik beginnen bij mijn vriendin Judith die ik ontmoette op de sportschool. Ik had een enorme blauwe plek op mijn been en ze zei me “wil je aangifte doen?” met een knipoog. Als zedenrechercheur kent ze een beroepsplicht, ze weet precies wat ze me wel en niet mag vertellen. Maar ik heb niet veel informatie nodig. Het begint direct te ratelen in mijn brein, alsof er een film begint. Dan ga ik verder, bedenk de personages die hebben meegemaakt wat Judith me kort verteld. Ik voel dan verder en creëer eigen personen. Die leven dan in mijn wereld. Ik kijk wat ze doen, hoe ze lachen of een scheet laten, hoe ze bewegen, hoe ze eruitzien, hoe ze denken. Dan verifieer ik bij Judith of het verhaal kan kloppen. Ze schaaft meestal wat bij of vult aan. En dan, als de film in mijn hoofd klaar is, begin ik. Ik huil, ik lach en beleef de hele film mee tot het eind. Inmiddels ben ik halverwege mijn tweede boek en speelt het derde al in mijn hoofd. Ik begon met dat ik eigenzinnig geboren ben. Dat klopt, ik weet wat ik wil, sta achter mijn keuzes en blijf vertrouwen in mezelf. In deze wereld waarin iedereen koste wat kost wil hebben wat de ander heeft, is het belangrijk om te blijven wie je bent. Veel leesplezier! Simone Grimberg