Auteur
Blogpost:
Jos Langens
1. Zo kan het niet langer! (Uit de bundel: "Korte verhaaltjes voor het slapen gaan uit een hoog ontwikkeld land."
„Zeg ik wil niet vervelend doen, maar de demonstratie tegen Zwarte Piet is twee straten verder hoor,“ sprak ik hem op een grappig bedoelde manier toe.
„Oh, maar ik ben niet tegen Zwarte Piet hoor,“ antwoordde hij op een alleraardigste maar desalniettemin overtuigende manier, waarbij hij me vriendelijk toelachte.
Ondanks dat ik hem eigenlijk al voorbij gelopen was hield ik halt, draaide me om en maakte een paar passen terug in zijn richting.
“Waar ben je dan wel tegen?“ vroeg ik hem.
„Ik vind dat het genoeg is, dat het zo niet langer kan!“ antwoordde de jongeman nu vol overtuiging en overgave.„Ja dat begrijp ik, dat lees ik ook op je bord, maar wat precies ´kan zo niet langer´?“
„De maat is gewoon vol, dat moet toch duidelijk zijn! Ik denk dat de meeste mensen dat niet beseffen, maar het is de hoogste tijd dat dit eens duidelijk wordt. Het heeft al veel te lang geduurd en de grenzen zijn duidelijk overschreden!
“Ik merkte dat ik enigszins verward raakte. Waartegen protesteerde deze alleraardigste jongeman dan? Ik besloot het nog een keer te proberen.
„Maar je bent niet tegen Zwarte Piet, waar ben je dan wel tegen?“
„De maat is gewoon vol. Het moet afgelopen zijn. Het kan zo niet langer!“
Het klonk erg betrokken en overtuigend dat wel, maar ik had nog steeds geen idee waar deze jongeman nou precies tegen protesteerde. En dat ook nog eens in zijn eentje.Het scheen de jongeman zelf overigens niet te deren. Zijn uitstraling bleef heel sympathiek, maar in zijn lichaamshouding en mimiek straalde hij een krachtige vastberadenheid uit.Ik besloot het er maar bij te laten. Soms moet je een situatie laten rusten en deze niet perse willen begrijpen of verklaren.
„Nou, heel veel succes dan nog,” sprak ik de jongeman toe.
“Dankuwel meneer”, was zijn vriendelijke antwoord, „u nog een fijne dag.“
Bij deze laatste zin had hij zijn blik alweer van me afgewend en staarde strak in de verte alsof hij iets of iemand zocht. Toen ik mijn gang vervolgde passeerde ik een wat oudere vrouw waarvan ik uit mijn ooghoeken al had gezien dat ze de hele situatie aandachtig gedegeslagen had. Ze keek me vriendelijk aan en knikte me begroetend toe toen ik haar naderde.
„Hoort u daar ook bij?“ vroeg ik haar, het klonk meer cynisch dan ik eigenlijk bedoeld had.
„Oh nee hoor,” sprak ze, op vriendelijke toon, “dat is mijn zoon.”
“Uw zoon? Weet ù dan waar hij precies tegen is,“ vroeg ik haar zonder daarbij ook maar iets van een waarde oordeel te laten doorklinken.
„Nee, geen idee. Maar doet dat er wat toe dan?“ Ik vind het heerlijk om te zien dat hij iets gevonden heeft wat het leven voor hem zin geeft. Sinds hij van mening is dat het zo niet langer kan, is hij helemaal opgebloeid hij heeft weer een doel in het leven, of meer nog, een missie! Ik geniet ervan om hem zo bezig te zien”, sprak ze terwijl ze me stralend aankeek.
Lees verder op mijn site
