Blogpost:
Yvette Stevens
25 gram geluk
Als tiener was het bos en onze tuin mijn ontsnapping aan de dagelijkse ellende die de middelbare school heet. In de avond en in de zomer ook ’s nachts bevond ik me altijd in de bossen of in de tuin (volgens de buurt bijna hetzelfde), want tussen de dieren en in de natuur voelde ik me thuis. Muizen observeren en af en toe vangen (en loslaten) was een favoriete bezigheid, datzelfde gelde overigens ook voor onze twee katten.
Zieke en verwonde dieren opvangen was een andere bezigheid. Dat die twee bezigheden gelinkt waren aan elkaar (mijn harige huisgenoten stonden nog heel dicht bij hun natuurlijk instinct), is duidelijk. Geen dier zo gek, of ze zijn in mijn zorg geweest: merels, mussen, spinnen, kevers, vleermuizen en eekhoorns. Buren vroegen altijd standaard naar mij, als hun konijnen geknipt dienden (manicures en pedicures, geen coiffures) te worden. Er kwamen ook altijd spontaan dieren aanlopen bij opvang Chez Yvette. Nooit hebben we dieren gekocht, we kregen ze of ze kwamen zelf.
Op een avond was ik tijdens een hete zomeravond buiten, wederom diertjes aan het inspecteren, toen ik een puffend geluid hoorde. Ik dacht meteen aan de egel die een paar jaar eerder lag te bevallen in de kayak in de tuin (don’t ask). Toen klonk vanuit die kayak heel wat tumult en bleek de tuin 3 medebewoners rijker te zijn.Ik ging op zoek en vond een egel, maar het was niet diegene die geluid maakte. Dit was een kleintje die vooral liep te snuffelen naar insecten. Even verderop zag ik waar het geluid vandaan kwam… er was nog een egel. Deze bevond zich vlakbij het hek, maar toen ik goed keek, kwam er lichte paniek boven. De egel hing IN het hek! Ik weet niet hoe hij dit voor mekaar had gekregen, maar deze egel hing in metaaldraadheg met kleine vierkantjes van pakweg 6 cm breed. Zij had zich daardoor heen gewurmd en ze hing vast. Het vreemde was echter, dat ze zich niet op de bodem bevond, maar twee vierkantjes boven de grond, op zo’n 20 cm hoogte. Ik zag gelijk dat ze het moeilijk had, maar kreeg haar onmogelijk eruit. Ik liep heel snel naar huis en vroeg mijn vader om een tang om het hek open te knippen. Dat lukte uiteindelijk, maar het beestje ademde te zwaar. Ze was bezig aan haar laatste adem. Snel haalde ik het kleine egeltje erbij en zette deze naast de zwaargewonde moeder. Haar pootje strekte zich in een laatste zucht nog even uit naar haar kleintje. Mijn moeder en ik barsten in gesnik uit bij dat gebaar. Helaas redde ze het niet, maar haar kleintje (s) wel; nog vele jaren hebben we egels gehad.
Ik weet zeker dat de dierenarts Massimo die het verhaal 25 gram geluk schreef mijn acties goedgekeurd zou hebben. Ook hij zou in tranen zijn uitgebarsten en daarom vond ik het een mooi boek om te lezen. Anderen hebben namelijk net als ik, zo’n hart voor dieren.
