Blogpost:
Victoria Farkas
MMMmM: Aardbeiensmoothie
Ze liep ermee naar de keuken, waar ze zojuist een smoothie had gemaakt. Het eerste glas was al ingeschonken, aan de tweede werd gewerkt. Een scheut bleekmiddel was het laatste ingrediënt. Daarna kon de aardbeiendrank geserveerd worden.
Voordat ze het bleekmiddel in de blender deed, luisterde ze aan de keukendeur. De kust was nog altijd veilig.
Snel voltrok ze haar plannetje en schonk de smoothie in het lege glas, waarin ze een rietje deed. Als laatste versierde ze de rand van het glas met een kleine aardbei.
Met de glazen op het dienblad liep ze de huiskamer in.
Vermoeid keek haar moeder op van de administratie die over de tafel uitgestald lag. Ze glimlachte toen ze haar dochter van tien met de zelfgemaakte smoothies binnen zag komen. ‘O, wat lekker. Precies waar ik zin in heb.’
Haar dochter lachte. ‘Die met het rietje is voor jou, mam. Ik vond het zo feestelijk staan.’
‘Je bent lief. Ben je niet meer boos op me?’ Haar moeder pakte het glas met de rode sap van het blad.
Het meisje schudde haar hoofd. ‘Nee hoor.’
‘O, gelukkig maar. Het was voor je eigen bestwil. Dat begrijp je toch wel?’
Het meisje haalde haar schouders op.
Haar moeder bracht het glas naar haar mond. Het meisje hield haar adem in. ‘Heb je de glazen wel goed afgespoeld? Het ruikt het beetje vreemd.’
‘Ik heb ze uit de kast gepakt en met een beetje warm water omgespoeld,’ antwoordde het meisje.
Haar moeder wuifde haar eigen opmerking weg. ‘Het zal wel aan mij liggen. Lekker schat.’ Ze nam een flinke slok. En nog een.
Het meisje nam een slokje van haar eigen smoothie.
‘Ik wil je alleen maar leren dat het geld niet aan een boom in de tuin groeit. We hebben het niet zo breed en al helemaal niet sinds papa bij ons weg is.’
Het meisje knikte. Ze wist het. Sinds papa weg was gegaan en bij die andere vrouw was gaan wonen, was alles veranderd. ‘Wanneer krijg ik mijn iPhone terug?’
‘Niet steeds naar de bekende weg vragen. Je weet dat je hem over een week terugkrijgt.’
‘Neem nog een slok mam. Je houdt toch zo van aardbeien?’
‘Nou en of. Aardbeien zijn mijn favoriete vruchten. Dat weet je toch?’ Dat wist het meisje inderdaad.
Haar moeder nam nog een grote slok. ‘Maar je moet me beloven dat je niet meer zoveel belt.’
Het meisje mompelde een belofte.
‘Weet je wel hoe hoog de rekening was? En dan de hele dag op je telefoon kijken of je vrienden iets op Facebook hebben gezet. Dat kan echt niet goed zijn voor een meisje van jouw leeftijd. Voor niemand eigenlijk. Snap je dat?’
Het meisje haalde weer haar schouders op. ‘Waar ligt mijn iPhone?’
‘In mijn slaapkamer, op een veilige plek,’ antwoordde haar moeder.
Het meisje knikte. Haar moeder nam een laatste slok van de aardbeiensmoothie. ‘Je hebt een lekkere smoothie gemaakt. Dat mag je vaker doen.’
Niet veel later kronkelde haar moeder van pijn over de vloer.
‘Bel 112. Bel 112.’
Het meisje keek met een trillende onderlip naar haar moeder. Rustig liep ze naar de slaapkamer van haar moeder zocht en vond haar iPhone. De verstopplek, onder het ondergoed van haar moeder, was easy.
Terug in de huiskamer ontgrendelde ze haar iPhone en tikte 112 in.
‘Alarmcentrale 112, met wie kan ik u doorverbinden?’
‘Help. Help me alsjeblieft. Ik geloof dat mijn moeder niet meer ademt.’
Het ambulancepersoneel vond haar moeder dood in de woonkamer.Het meisje zat vlak bij het dode lichaam van haar moeder. Ze plaatste een bericht op FB. Een selfie van zichzelf en haar dode moeder.
Iedere eerste maandagmorgen van de maand schrijft Victoria Farkas een MMMmM.
MAANDELIJKSEMAANDAGMORGENminiMOORDEN (mei 2015)
Lees verder op mijn site
