Alles is terloops, een komen en gaan, een zijn en er niet meer zijn. Thuis is het anker van waaruit we de wereld in trekken om onze plek te vinden, en leren hoe we ons moeten verhouden tot de terloopsheid van ons bestaan. Ons eerste thuis is de plek waar we geboren worden, waar onze ouders het geluk beleven van onze geboorte, onze eerste stappen, onze eerste woorden, onze eerste ontdekkingen. Ze nemen ons mee bij de hand om ons de veiligheid te geven die we nodig hebben om later, als we groot zijn, die hand niet meer nodig te hebben, maar te vertrouwen op dat wat ze ons geleerd hebben. Thuis is een nest, zoals vogels die maken voor hun kroost, waaruit we op een bepaald moment voorzichtig uit gekieperd worden, om te oefenen en uiteindelijke onze eigen vleugels uit te slaan. Wat betekent het om niet een thuis, maar meerdere te hebben? Om niet verankerd te zijn met één specifieke plek? Dat kan verschillende redenen hebben. Omdat je opgroeit in een gezin dat heel veel reist. Omdat je door oorlog je thuis gedwongen moet verlaten. Omdat het ook bij het leven hoort om te verkassen, van een kleine bovenwoning, ga je naar een groter huis waar je soms meer ruimte krijgt om te ontdekken en te exploreren, boomhutten te maken, je grenzen te verleggen en te zoeken naar je eigen grenzen. Als kind van een expatriate gezin heb je een heel ander leven dan dat van een doorsnee gezin. Je reist naar een ander werelddeel, naar verschillende landen, waar je een andere taal moet leren, andere gewoonten, andere landschappen leert kennen. Je thuis verlegt als het ware haar grenzen en omvat steeds meer plekken, waar je steeds even neerstrijkt om dan weer te vertrekken. Je neemt je herinneringen mee, je memento’s van geluk, je spullen die het gemis moeten goedmaken. Als je naar ze kijkt nemen ze je mee naar die plek waar je je zo gelukkig voelde, een stuk van je leven zich heeft afgespeeld. We leven ons leven, we worden ouder, en dan ontdekken we dat we het missen om geworteld te zijn, terug te kunnen gaan naar die ene plek die allesbepalend is geweest, die als het ware markeert waar we thuishoren. Die plekken liggen verspreid over de wereld, je hebt niet echt de tijd gehad om je eigen anker uit te gooien. Alles is terloops. Ja, alles is terloops als je steeds je biezen pakt en weer opnieuw begint. Het zit in je bloed, het maakt deel uit van wie je bent. De onrust om steeds weer je spullen te pakken en ergens anders je heil te zoeken. Op een dag ontdek je dat je als het ware overal kunt aarden. Je voelt je overal thuis, hoewel het niet je thuis is. Je bent immers degene die komt en gaat in het leven van mensen wiens leven zich wel ontvouwt op een plek. Zo begint je zoektocht naar wat voor jou thuis betekent. Die reis beschrijf ik in mijn boek. Een roman over Johanna die als een nomade over de wereld reist en in haar ontmoetingen met mensen steeds een puzzelstukje vindt, die samen uiteindelijk moeten leiden tot een prachtig landschap, dat haar leven verbeeldt.
