Blogpost:
Monique Hoolt
Andrà Tutto Bene (Alles zal goed komen)
In hoog tempo kwam premier Conte in de weken daarna met decreten. Tijdens de zogenaamde intelligente lockdown in Nederland leefde ik in veel meer vrijheid dan mijn man. Hij mocht het huis alleen verlaten voor boodschappen met mondkapje, identiteitspapieren en autocertificazione. Het stelde me gerust dat mijn man en onze dieren redelijk veilig waren op onze boerderij in Le Marche met rondom eigen grond en waar de dichtstbijzijnde huizen ruïnes zijn.
In korte tijd creëerde het virus een nieuwe wereld. Alles stond opeens stil. De coronacrisis legde de kwetsbaarheid van onze samenleving genadeloos bloot. De ontwrichting van economie en persoonlijk leven zorgt voor onzekere tijden. Voor het eerst sinds 1945 is er een beperking van onze vrijheid, we kunnen niet gaan en staan waar en wanneer we willen. Bevrijdingsdag werd in Italië op 25 april gevierd en in Nederland op 5 mei, we bewijzen eer aan de bevrijding terwijl we opgesloten zitten in onze huizen.
De 83-jarige oma van een vriendin had al eens kanker en in januari een longontsteking dus de familie mag oma voor haar eigen veiligheid niet bezoeken. Het sociaal isolement gaat haar moeilijk af. Ze zei laatst aan de telefoon: “De oorlog was eng maar dan zat je tenminste bij elkaar.” Vergelijkingen tussen de huidige situatie en de Tweede Wereldoorlog worden regelmatig gemaakt. Ministers en journalisten spreken in oorlogstermen over de coronacrisis. Uitgaansverbod, noodverordening, samenscholingsverbod, controle door politie en patrouilles of we de regels wel naleven. Zorgmedewerkers zijn helden aan de frontlinie in de strijd tegen een onzichtbare vijand. Discussies over de zondebok. Metropolen die er verlaten bij liggen als na een neutronenbomaanval. We spreken over een hulpprogramma als het ‘Marshallplan’ voor economisch herstel. Overeenkomsten met een oorlogssituatie zijn er genoeg. Het geld gaat nu alleen niet naar wapens, maar naar de zorg. We vinden het na een maand al moeilijk opgesloten te zijn. Maar er zijn geen bombardementen of deportaties. Onderduikers zaten jarenlang ondergedoken, altijd in angst ontdekt of verraden te worden. Ze hadden geen beschikking over Netflix of een bezorgservice van maaltijden en boodschappen.
Er zal een pre- en post-coronatijdperk zijn. Net als na een oorlog gaan we de gevolgen nog jaren voelen en worden de onderlinge verhoudingen op de proef gesteld. Moeten landen met de sterkste economie, landen met de zwakste economie zonder voorwaarden steunen of zal er vooral solidariteit zijn naar de eigen bevolking? Gebruiken we deze crisis voor bezinning en gaan we hiervan leren of vergeten we snel en vervallen in ons oude gedrag?
Het kan tot een omslag in ons denken leiden. Er zijn al positieve veranderingen als een verbod op de handel en consumptie van wilde dieren. De CO2-uitstoot daalt, de lucht was in jaren niet zo schoon, de hemel blauwer zonder miljoenen vliegtuigen per dag en dieren hebben (tijdelijk) meer leefruimte. Mensen bedenken creatieve oplossingen hoe om te gaan met de nieuwe werkelijkheid en er is meer waardering voor essentiële beroepen. De term ‘sociale afstand’ kunnen we beter vervangen door ‘fysieke afstand’ want ondanks dat we elkaar niet mogen kussen of vasthouden, heerst er meer verbondenheid dan voor deze crisis.
In mei begint Italië met het versoepelen van de maatregelen en ik bereid me voor op een terugreis. Ik verheug me erop mijn man en onze dieren na drie maanden weer te zien. Maar het land dat ik in februari verliet is tijdens mijn afwezigheid veranderd, in ieder opzicht. Ik houd mijn hart vast voor het Italië dat ik zal aantreffen als ik terugkeer. Toch heb ik vertrouwen in de veerkracht en het doorzettingsvermogen van de mensen. We moeten erin blijven geloven dat alles uiteindelijk goed komt. Andrà tutto bene.
Ook gepubliceerd op : https://www.dolcevia.com/nl/italie-magazine/lifestyle/3587-andra-tutto-bene
