Blogpost:
Rosemarijn Milo
Blijven vechten voor je droom
Hoe langer ik als kind mijn moeder observeerde, hoe beter ik wist dat ik het anders wilde:zelfstandig, financieel onafhankelijk, geen kinderen. Dat laatste liep trouwens anders.
Mijn eerste huwelijk was een fiasco. Na mijn conservatoriumopleiding studeerde ik nu rechten. Mijn man verwachtte dat ik praktijkassistente zou worden als hij eenmaal arts zou zijn. Geen haarop mijn hoofd! Echtscheiding.
In mijn tweede huwelijk kon ik mijn eigen advocatenkantoor beginnen. Een paar jaar later bleef ik achter als jonge weduwe met mijn zoon en drie stiefkinderen. Ik had, godlof, een eigen beroep en inkomen als vechtersbaas. Mijn auto was niet de ‘rijdende boodschappentas’, zoals de verkoper ooitveronderstelde.
Als advocaat had ik mijn roeping gevonden. Ik heb natuurlijk ook manlijke cliënten gehad, maar vaker waren het de vrouwen die ik in hun echtscheiding begeleidde. Als letselschadespecialiste hebik, onder veel meer, vrouwen bijgestaan in procedures tegen een chirurg die hen had mismaakt bij borstverkleiningsoperaties. Ik heb me nuttig kunnen voelen en maken door mijn begrip en vechtlust.
Als romanschrijfster ben ik begonnen met een boek over mijn onbekende en veel te jong gestorven grootmoeder. Ik heb van haar de feministe gemaakt die mijn moeder waarschijnlijk had willen zijn en ik ben geworden.
