Blogpost: Rosemarijn Milo

Blogtour en je blootstellen

05-07-2024 door Rosemarijn Milo

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Toen ik mijn autobiografische ‘Rollenspel – Herinneringen uit een doolhof’ aan het schrijven was, had ik al het plan om het te publiceren. Het betekende dat ik niet alle gebeurtenissen in detail kon beschrijven, omdat dat te confronterend voor de lezer zou kunnen zijn. Daarom heb ik er, zoals ik aan het eind van het boek heb gezegd, de scherpe kantjes hier en daar van afgevijld. Er bleef nog genoeg over waar de lezer zich over kon verbazen, verrukt of juist verdrietig over kon zijn, zich mee kon identificeren, of ver van zich afwerpen.
Eenmaal gepubliceerd, leverde het boek zeer verschillende reacties op van mensen die mij kennen. Ze zeiden of schreven me beter te hebben leren kennen. Dat was interessant, omdat ik juist het gevoel had op mijn beurt die mensen beter te hebben leren kennen, gezien had waar en waarom mijn ‘Rollenspel’ hen wel of niet aansprak.
Maar dan een blogtour! Dan gooi je je echt voor de leeuwen… De zojuist afgeronde blogtour heeft een serie recensies opgeleverd die me hebben laten zien dat het niet eenvoudig is om een autobiografie te recenseren. Hoe moeilijk het is om de literaire vorm te onderscheiden van de inhoud, de schrijver van het geschrevene. De eigen emoties van de recensent van de al dan niet literaire kwaliteiten van het boek.
Met name een paar opmerkingen in de recensies hebben me trouwens veel plezier gedaan. Eén blogster zegt in haar recensie ‘Rollenspel is een boeiende roman’, iets dat perfect aansluit bij wat ik er zelf over heb geschreven in een van mijn blogs. Ik heb daarin gezegd dat mijn boek eerder een avonturen- of schelmenroman is dan een autobiografie.
Een ander schrijft ‘Uit al deze rollen heeft ze haar herinneringen opgeschreven en is daarmee een personage in een verhaal geworden. Een nieuwe rol in haar eigen verhaal’. Daarmee heeft ze tot op zekere hoogte de spijker op de kop geslagen. Al schrijvende heeft het gevoel me meer dan eens bekropen dat ik mezelf als personage aan het beschrijven was.
Ik ben de recensenten veel dank verschuldigd voor hun inzet en hun goede en evenwichtige recensies.
Al met al een zeer boeiende en verrijkende exercitie, het schrijven van een autobiografie en het kennisnemen van de reacties, al dan niet in de vorm van recensies. De leeuwen hebben me gelukkig niet opgegeten…