Blogpost:
Wendy Wenning
#Blogtournee 'Mijn vader was een NSB'er' - Interview Elmer den Braber deel 2
Het onderwerp roept nogal wat emoties op. Wat heeft het schrijven over dit onderwerp met jou gedaan?
Bij de NSB zaten een aantal echte schoften, dat is een feit. Toch zaten er ook gewone mensen tussen. Na de oorlog is iedereen over één kam geschoren met als absoluut dieptepunt het meenemen van de kinderen daarin. Wat NSB-kinderen hebben meegemaakt raakte me van het begin af aan al. Kinderen zijn onlosmakelijk verbonden met hun ouders, als een onzichtbare navelstreng die nooit wordt doorgeknipt en dat kan op verschillende manieren uitpakken. Op een of andere manier voelde ik wat ze mee hebben moeten maken. Waar dat gevoel precies vandaan komt weet ik niet.
Ik vond kinderen van ‘foute’ ouders een onderbelicht thema in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog en iets in me dwong me bijna om mijn roman over Elsa Aaldering op te schrijven. Naast het duo-interview dat ik aanhaalde is ook de roman Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay voor mij een grote inspiratie geweest. Een prachtig en aangrijpend verhaal en ik wilde ook ooit zo’n soort verhaal schrijven. Ik heb me helemaal ondergedompeld in het onderwerp NSB-kinderen en dan ga je je steeds meer identificeren met die groep. In het boek zitten een aantal heftige momenten die je naar de keel grijpen. Als schrijver heb ik me zo ingeleefd in het boek dat je tijdens het schrijfproces onbewust die heftige momenten uit de weg gaat of uitstelt. Als je dan op een later moment zo’n stuk terugleest, zie je dat. Het betekende herschrijven en dat zware moment laten gebeuren. Dat voelt heel dubbel, want het is niet leuk, maar wel noodzakelijk voor het verhaal. De plot lag namelijk niet geheel van te voren vast, maar is al schrijvende ontstaan. Dus als je jezelf écht wil leren kennen, schrijf dan een boek. In alle personages zit wel een deel van jezelf en leert of je bepaalde situaties liever uit de weg gaat of juist de confrontatie aangaat. En dan laat ik het praktische aspect van schrijven nog buiten beschouwing: ook in die zin leer je jezelf kennen. Schrijven is al heel eenzaam en áls je dan een keer iemand tegenkomt, dan ben je het nog zelf ook. Daar moet je wel tegenkunnen en ook klaar voor zijn.
Een boek schrijven is kijken in de spiegel van je persoonlijkheid. Je schrijft eigenlijk een autobiografie van je eigen ik in romanvorm.
Het volledige interview is te lezen op mijn blog.
Lees verder op mijn site
