Blogpost:
Bohse
Brainstormen (1)
'Wel, ik wil een nieuw ideetje voor een verhaal aftoetsen, een beetje sparren over iets dat me gisteren door het hoofd is geschoten. Iets speciaals. Mogelijk wordt dit zelfs een totaal nieuw genre, een opwindende mix van jeugd, sterren en magie - je weet wel, Young Adult meets Fantasy meets Science Fiction.'
'Pa, dit wordt toch niet zoiets als de vorige keer?'
'Hoor eens, dit is echt een steengoed idee.'
Diepe zucht aan de overzijde van de tafel.
'Goed dan. Wie is het hoofdpersonage?'
'Flurk.'
'Flurk?'
'Van de planeet Flork.'
'Flurk van de planeet Flork.' Het werd gelaten herhaald, met een enge ondertoon. En als ik heel oprecht ben met mezelf, het kwam inderdaad minder sterk over als je de namen hardop uitsprak. Gisteren, na een fles wijn, had het in mijn hoofd een stuk duurzamer geklonken.
'Ja hoor eens,' liet ik wat marge, 'het kan evengoed nog Flork van de planeet Flurk worden. In dit stadium wil ik een open geest houden. In ieder geval gaat het om een jonge kerel op de rand van de volwassenheid, met een huid van plantaardige schubben en vijftien externe longen die werken op giftig moerasgas.'
Weer een zucht.
'Goed. En wat is het conflict?'
'Wat?'
'Het conflict, pa, het conflict. Elk verhaal drijft op een conflict, een worsteling. Dus vertel eens, welke uitdaging moet Flurk precies aanpakken?'
Eerlijk gezegd vond ik zijn manier van vragen stellen nogal rasperig en onbeschoft voor een snotneus van negentien.
'Wel, ik dacht zo dat hij wel eens op zoek zou kunnen gaan naar drie kristallen.'
'Drie kristallen?'
'Yep.'
'En waarom dan? Wat leveren die kristallen op? Zijn ze veel geld waard? Hebben ze magische krachten? Maakt het eerste kristal hem bijvoorbeeld wijs, het tweede sterk en het derde moedig?'
Ik bekeek mijn zoon vol verbazing want ik had nog geen letter op papier gezet, het zat allemaal nog veilig weggeborgen in de brandkast van mijn hoofd, dus hoe kon hij dat al weten?
'Dat zou kunnen, ja,' antwoordde ik behoedzaam. 'Waarom vraag je dat?'
Mijn zoon slaakte nogmaals een zucht. Eigenlijk deed hij vooral dat.
'Omdat, pa, dit bepaald niet de eerste keer zou zijn dat iemand in de genres Young Adult, Science Fiction of Fantasy op zoek gaat naar kristallen. Volgens mij is er al zoveel geschreven over kristallen dat je er de productielijnen van Swarovski de komende jaren draaiende mee kan houden. Vergeet die kristallen, pa, laat ze los. Sla ze aan gruzelementen, veeg ze op met stoffer en blik en gooi ze in de vuilnisbak.'
'Stenen dan. Wat dacht je van stenen? Hij gaat op zoek naar stenen.'
'Wat?' klonk het smalend. 'Zoiets als de steen der wijzen? Of maanstenen?'
'Ok, ook geen stenen dus. Tanden misschien? Van een draak bijvoorbeeld?'
'Pa, je gooit werkelijk alle clichés op een hoopje! Kan je echt niks originelers bedenken?'
Ik dacht na.
'Goed, laten we het dan eens omkeren. Wat houdt jou tegenwoordig zoal bezig?'
'Pardon?'
'Wel, jij bent negentien, net als Flurk, en ik wil een stevige portie coming of age in dit verhaal. Dus vertel ‘s, wat houdt jou wakker ’s nachts?'
'Handels- en financiële wetenschappen.'
'Wat?'
'Mijn studies, pa.'
'Goed. Wat nog?'
'Mijn rijexamen. De training van vanavond. De wedstrijd die eraan zit te komen. Het optreden van Lisa over twee weken.'
'Werkelijk? Dat is het? Op jouw leeftijd? Je ligt nergens fundamenteel mee in de knoop? Er is geen stemmetje dat jou verscheurende vragen stelt over jouw lotsbeschikking in dit leven?'
Mijn zoon stond abrupt op.
'Goed, pa, ik heb nog een hoop te doen, dus ik ga er maar weer eens vandoor.'
Hij lichtte het anker en ik zweer het, volgens mij hoorde ik hem nog net meewarig “Flurk!” mompelen onder zijn adem.
'Flegel!' dacht ik nijdig terwijl ik hem door de deuropening zag verdwijnen, 'brutale Flerk!'
