Chicklit

"Ik vind dat een raar woord, chicklit," zegt uitgever Joeska. "Ik voel meer voor feelgood. Maar dat is ook weer Engels.' 

So what, denk ik. Ik ben niet zo'n purist. Ieder woord is er één. En we snappen in ieder geval wat we bedoelen met chicklit en feelgood: boeken die je boeien, die je met je mee sleept naar bed en in bad en op plee of naar buiten op de schommelbank. Waarvan je tevoren weet dat je ze met een diepe tevreden zucht weglegt. Want het komt altijd goed in zo'n boek. Al zit er soms een rafelrandje aan het leven, toch eindigt feelgood met twee armen om je heen en een kus in je nek. Zalig.

Maar chicklit gaat altijd over vrouwen die nog een kinderwens hebben. Of aan die wens is al voldaan en dan moet er nog een prins bij, al dan niet op een schimmel. Als er al een vrouw van mijn leeftijd in zo'n boek voorkomt, is ze een beetje eigenaardig en draagt ze wijde jurken en artistieke kettingen. Ze is iemands tante of iemands moeder. En ze bakt perentaarten. Ik ben van 1955. En veel van mijn vriendinnen zijn ook een beetje gedateerd. Maar we zijn leuk! We gaan uit, we lunchen met elkaar, roddelen, hebben romances (al dan niet naast ons zoveeljarig huwelijk), zijn aan de lijn, drinken te veel, houden van mooie kleren, van kunst, lopen op hakken, trainen ons lijf, verven ons haar en botoxen denkrimpels. We zijn wat ouder misschien. Maar nog lang niet dood.  En al begint ons vel wat veerkracht te verliezen, in onze gedachten zijn we dertig. Hoogop.

Maar we kennen onze grenzen. Zo heb ik onlangs noodgedwongen een diepe wens van mijn bucketlist geschrapt. Ik wilde zo graag nog eens met dat vriendje van ooit, eens, lang geleden, in een duinpan gaan liggen zoenen. Die wens is verdwenen. Ik heb hem onlangs gezien en ik besef nu dat het een hopeloze zaak is. Als hij eenmaal in die duinpan gaat liggen, komt hij nooit meer overeind. En ik ook niet.

Wij, die vrouwen van 50+ en meer, wij verdienen leuke boeken. Boeken waarin we onszelf herkennen. Boeken die ons blij maken, waar we om kunnen lachen en die we met ons meeslepen op onze uitjes om onze vriendinnen uit voor te lezen. Chicklit voor 50+. Een heel nieuw genre dient zich aan.

Maar hoe gaan we het noemen? Granlit vind ik overigens niks. Stuur mij dat niet als suggestie. Mijn echtgenoot zei laatst: "Oma, wil jij nog een wijntje?" Dat deed hij omdat er twee kleinkinderen aanwezig waren. En ik snauwde meteen: "Ik ben je oma niet." Kom dus niet met iets van 'oma' erin. Doe me een lol zeg.

Maar verder sta ik open voor suggesties. Wie de leukste bedenkt, krijgt van mij een exemplaar van 'Hmmmmm..'!