Blogpost:
Karin-van-der-Laan
Comfortabel in m’n ivoren torentje
Daar verheug ik me op. Dan heb ik eindelijk iets tastbaars. Een bewijs van al die uren dat ik heb zitten zwoegen, denken, typen, schrappen. M’n hoofd heb zitten breken over die scène of dat personage. Dan heb ik iets om te laten lezen en wordt het duidelijk voor mensen in m’n omgeving waar ik al die tijd mee bezig ben geweest. Want die omgeving wil steeds vaker weten waar het verhaal nou eigenlijk over gaat en soms stel ik zelf vragen aan vrienden of familie over termen en situaties waarvan ik niet zeker weet of ik die goed heb beschreven (hoe noem je het bijvoorbeeld als iemand tijdens het voetballen met de bal naar het doel toe rent? Bij basketballen noem je dat dribbelen, maar wat is het precies bij voetbal? M’n vriend keek enigszins verbaasd toen ik die vraag stelde. Ik heb doorgaans niet zoveel interesse in voetbal).
Doodeng
Tegelijkertijd vind ik het ook doodeng. Want als dat manuscript af is, gaat het echt gebeuren. Dan begint het presteren pas. Dan gaan mensen het lezen en geven hun commentaar. Sommige kritische noten heb ik al in m’n hoofd zitten, maar er zijn vast andere punten die ik niet zie aankomen. Kan ik dat wel incasseren?
Dan kom ik erachter of dat verhaal echt goed genoeg is en moet ik gaan schrappen en herschrijven. Ik hoop dat het fundament van het verhaal in ieder geval goed genoeg is om overeind te blijven of moet alles op de schop? En heb ik dan de ballen om mijn darlings te killen?
Ivoren torentje
Die vragen grepen me laatst ineens naar de keel. En ik bedacht me dat het best een comfortabele positie is om in je eentje te schrijven. In dat ivoren torentje waar je jezelf van alles kan wijsmaken over de kwaliteit van je product. Waar je lekker kunt verdwijnen in verhaallijnen en personageontwikkelingen zonder je druk te hoeven maken wat het gaat opleveren en of er een publiek voor is.
‘Onbereikbare doelen, die gaan zo lekker lang mee,’ las ik laatst op een Loesje poster. En daar moest ik wel om grinniken. Want ik begrijp nu beter waarom er mensen zijn die hun dromen nooit waarmaken. Ergens is het veel makkelijker om je echte wens altijd een wens te laten blijven. Je hoeft jezelf niet te confronteren met de vraag of je echt kan wat je wilt doen of de kritieken te verduren over datgene wat het gevoeligst bij je ligt. Maar ook al ben ik scared shitless, stoppen is geen optie. Dus tik ik vrolijk verder. En adem alvast een paar keer diep in en uit om me voor te bereiden op de kritiek.
Lees verder op mijn site
