Bij de rotonde kan ik kiezen: rechtdoor is de snelste optie en naar links is de leukste. Ik kies voor de laatste. Het scheelt gelukkig niet heel veel in tijd, want ik wil graag snel thuis zijn. Eerst moet ik een klein stuk door een industrieterrein, naast een van de gebouwen staat een klok. Het is precies 21.09 en negen graden, wat apart.Ik rijd door de bocht en kom zo in de polder. Het razen van de auto’s wordt met iedere trap zachter, tot het geluid op het ruizen van de zee lijkt. Ik vraag me af of het wel zo slim was om op dit tijdstip in de polder te fietsen, is dit niet vragen om moeilijkheden? Zin om terug te gaan heb ik niet, daarom rijd ik verder. Hoe harder ik trap, des te eerder ik weer in de bewoonde wereld kom. Ik word ingehaald door een auto, op de achterbank ligt een hoed alvast klaar voor de zomer.Mijn gedachten gaan terug naar de workshop. Het was fijn om met collega’s te brainstormen tijdens de intervisie, ik maakte op een andere manier contact met ze dan als ik aan het werk was. De onderwerpen en discussies zweven nog een beetje door mijn hoofd, wat een groot contract met de stilte om mij heen.In de verte staat een huis waarvan de meeste ruiten kapot zijn. Op de een of andere manier word ik aangetrokken door het gebouw dat ooit een thuis was en knijp in mijn rem. Welke mensen zouden erin gewoond hebben? Ik stel me voor dat er een jong stel met een baby is gaan wonen. In de loop van de jaren komen er kinderen bij, wordt er gelachen, gehuild, geroepen, gezongen, geschreeuwd. De eerste jaren gingen de kinderen steeds met hun ouders de deur uit en later steeds vaker alleen. Ook kwamen er een stel jongeren langs om een van de kinderen op te halen, op weg naar school, sport of een feest. De ouders waren steeds vaker samen thuis, zonder de kinderen, tot ook de laatste uit huis ging. De woning was veel te groot voor twee mensen en uiteindelijk kozen ze ervoor om te verhuizen. Er staat een hek omheen, het klaar om gesloopt te worden voor een ander huis, kas of straat.Een wit gordijn waait door het gat waar ooit glas heeft gezeten. Het is net een dansende jurk. Welke muziek zouden deze mensen hier gedraaid hebben? Top 40 muziek? Of misschien wel jazz. Een merel lijkt mijn gedachten te horen en begint vrolijk te fluiten. Dat is apart op dit tijdstip. Het gordijn lijkt me te roepen, alsof het zegt: Kom en dans met mij.’ Even overweeg ik om er naartoe te lopen. De vogel maakt een krassend geluid, alsof hij me wil waarschuwen. Laat ik toch maar weer opstappen! Lachend rijd ik verder.Eenmaal thuis zet ik ‘Feeling Good’ van Michael Bublé aan en dans een rondje door de woonkamer. Mijn man kijkt me verrast aan, ik gebaar naar hem dat hij ook moet komen. ‘Say yes to me.’ Vrolijk komt hij van de bank en samen zwieren we op Black Friday.
Lees verder op mijn site
