Blogpost:
Anneke van Ieperen
DDK en DSM
De dode kamer van Bronja Hoffschlag. Ik wilde het boek al direct lezen toen het op verschillende websites begon op te duiken. Toen won het de Crimezone Debuut prijs en wilde ik het niet alleen lezen, maar ook hebben. Ik weet nog dat ik op dat moment krap bij kas zat en de prijs te hoog was voor me. Via marktplaats wist ik de hand te leggen op een tweedehandsje in goede staat. Gelukkig voor mij kon ik manlief erlangs sturen om het op te halen omdat hij er toch – zo ongeveer- langs kwam voor een zakelijke afspraak, zo had ik het boek lekker snel. Ik was dolblij dat ik het (heerlijke dikke) boek eindelijk in mijn handen had. En daar bleef het bij. Heel lang heeft het op mijn speciale Nog Te Lezen plank gestaan. Het gekke was dat juist de omvang waar ik zo blij mee was er tegelijkertijd voor zorgde dat ik me er maar niet toe kon zetten eraan te beginnen. Er kwam zeg maar steeds van alles tussendoor. Pas toen ik op mijn werk De Skinner methode voorbij zag komen kon ik er toch niet meer onderuit. Nu, 2 weken en 1300 bladzijdes verder, ben ik een soort van verdrietig. Allebei gelezen, De dode kamer en De Skinner methode er direct achteraan. Dat moest wel, want stoppen met lezen ging echt niet meer. Ik moest de deur uit om naar mijn werk te gaan, maar verder heeft alles in mijn leven gewoon twee weken stil gestaan. Helemaal ondergedompeld in de levens van Lennart en Mischa; zelfs wanneer het toch echt tijd was om ook nog te slapen hielden ze me bezig. Het voelde –en voelt nog steeds- alsof beide broers en alle personen om hen heen echt zijn, alsof Mischa serieus daar in Amerika in de gevangenis zit. Nu beide boeken uit zijn voel ik me enigszins verscheurd. Stel je voor dat De dode kamer nog steeds op mijn NTL plank stond… Toch wens ik bijna – bíjna- dat het er nog stond, want nu moet ik wachten op het derde boek en dat voelt als een onmogelijke opgave. Ik lees zoveel dat ik vaak wanneer een boek uit is al niet meer weet hoe de hoofdpersonen heetten uit het boek dat ik daarvoor las. Maar soms zijn er dan boeken als deze twee en dan weet ik weer precies waarom lezen voor mij zo’n verslaving is. Puur leesgeluk.
