De eeuwige romanticus

Een tijdje geleden is mijn relatie na 6 jaar hard vechten op de klippen gelopen. Mijn ex stoorde zich regelmatig aan mijn beeld van de liefde. “Opgedaan uit romantische films of romantische boeken”, zei hij, “dat biedt toch geen realistisch beeld?” Was dat belangrijk, vroeg ik me regelmatig af.  Waarom kon ik niet gewoon lekker wegkruipen in een romantisch boek met de prins op het witte paard?

Toch, door het lezen van de romantische boeken, kreeg ik inderdaad een bepaald beeld van de liefde. “In het leven gaat het niet zoals in de boeken”, ik hoor het mijn ex nog zeggen. Maar is dat wel zo? Bestaat de echte romantiek dan niet? Is het altijd maar vechten voor elkaar en zorgen dat je elkaar niet op de tenen loopt? Nee, in mijn ogen niet.

Romantische verhalen bieden wel degelijk een blik op de werkelijkheid. Toegegeven, sommige verhalen zijn wel heel zoet en ver gezocht, maar een groot deel van wat het verhaal vertelt klopt wel. Liefde is niet alleen bij elkaar willen zijn, maar ook elkaar vertrouwen. Elkaar leren kennen en elkaar gelukkig willen maken. Het gevoel dat je elkaar aanvult en het gevoel dat er een stukje van je ontbreekt als je niet bij elkaar bent.

Zo zie ik de liefde. Die liefde heb ik nog niet gevonden. Of ik hem ooit vind, blijft natuurlijk altijd een vraag. Maar is dat erg? Nu niet. Ik heb mijn mooie liefdesromans die mij de hele wereld mee overnemen. Ik geniet van de liefde van anderen, gun andere mensen het geluk dat ik nog niet gevonden heb.

En of mijn ex gelijk heeft en ik de eeuwige romanticus ben? Dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Ik geloof in real love en zolang ik mr. Right niet heb gevonden, geniet ik gewoon lekker van alle romantische verhalen die ik verslind als streekromannetjes.