Blogpost:
Karin Hazendonk
Do not annoy the writer
‘Do not annoy the writer.
She may put you in a book and kill you’.
Ik beschouw mezelf doorgaans als een vredelievend mens. Geen liefhebber van ruzie. Onenigheid ga ik het liefst uit de weg. Toch schijnt er ergens in mij een knop te zitten die wordt geactiveerd zodra ik achter mijn laptop ga zitten. Het begint te kriebelen wanneer ik het document open en als ik eenmaal begin te schrijven, komen er ontembare krachten los.
Gruwelijke krachten, welteverstaan.
Als ik in de huid van mijn personage kruip, ben ik opeens in staat om naar hartenlust te moorden, te verminken of de meest afschrikwekkende vormen van ‘het doden’ te verzinnen. Af en toe vraag ik me af wat van mij als thrillerschrijver nou een ‘moordenaar’ maakt. Zodra mijn vingers het toetsenbord raken, lijk ik te veranderen in een psychopaat. Is het een stil verlangen om iemand op een ellendige wijze om te brengen? Vind ik het zo leuk om in de huid van een moordenaar te kruipen?
Eigenlijk wel.
Als ik schrijf blijf ik het heerlijk vinden om te verdwalen in mijn gecreëerde werkelijkheid. She may put you in a book … O, ja. Ik heb het gedaan. Het maakt mijn leven als schrijvende ‘moordenaar’ een stuk eenvoudiger als ik iemand kan visualiseren waar ik een grondige hekel aan heb. Gelukkig zijn dat er in mijn omgeving niet zo veel, dus vrijwel iedereen blijft in leven.
Het helpt overigens wel om het ‘hekel hebben aan’ te relativeren. Waarom zou ik nog een hekel aan iemand moeten hebben als ik schrijvend de mogelijkheid heb om te kiezen voor langzame, pijnlijke dood of een genadige snelle. Dus … Do not annoy the writer.
Schrijven geeft ook een zekere macht. Ik maak zomaar uit hoe mijn personages eruitzien, waar ze wonen en wat ze doen. Ik neem iedere beslissing voor hen. Ook de slechte, vooral de slechte.
Personages gaan leven. Het zijn mijn vrienden en mijn vijanden. Dit klinkt erg cliché, maar het is echt zo. Eerlijk gezegd, heb ik altijd met meeste op met mijn bad guy (of woman, maar dat bekt niet zo lekker). Hij of zij kan ik laten doen wat me in de werkelijke wereld een levenslange gevangenisstraf zal opleveren. Ik kan hem – of haar, want ik wil niets uitsluiten – de gelegenheid geven om uit de handen van een overijverige rechercheur te blijven. Het hebben van die macht is net zo leuk als het plegen van een moord (op papier dan).
Het uitgangspunt van mijn nieuwe boek is alles wat ik hierboven heb geschreven. Er is altijd wel iemand met een reden om te moorden. Kijk uit, het kan iemand zijn die je heel goed kent of … de schrijver die jou in een boek heeft gestopt.
