Auteur
Blogpost:
edithtulp
Echt gebeurd! (of niet?)
Herinneringen
De verdachten zaten maandenlang in eenzame opsluiting en werden door de politie zodanig onder druk gezet, dat ze tot bekentenissen kwamen die op z’n zachts gezegd rammelden. Hun verklaringen waren tegenstrijdig en kregen steeds weer andere versies. Ondanks dat daarbij ook nog eens de bewijzen flinterdun waren, werden ze veroordeeld. ‘Herinneringen zijn totaal onbetrouwbaar’, zeggen de ex-veroordeelden in de documentaire. ‘Als je steeds wordt verteld dat je het gedaan hebt, dan ga je daar ook in geloven en meen je je dingen te herinneren. Maar of ze ook zo zijn gebeurd, is wat anders.’ Ze vechten nog steeds voor gerechtigheid.
Autobiografisch
‘Alleen dapper te zijn’ is eigenlijk mijn eerste boek. Ik schreef het voordat mijn debuutroman De bushsoldaat in 2016 uitkwam om het daarna nog eens een keer of drie te herschrijven. Het verhaal stoelde aanvankelijk zwaar op autobiografische gegevens (dat is vaak zo met een eerste roman), die eerder de loop uit het verhaal haalden, dan dat ze zo noodzakelijk waren. Dus begon ik te schrappen en er fictie in te schrijven.
Waarheid
Ik werd gelukkig niet onder druk gezet en ook eenzame opsluiting is me bespaard gebleven, maar toch weet ik nu –afgezien van de grote lijnen- de waarheid van de verbeelding slecht te onderscheiden. Er hebben zich nieuwe ‘herinneringen’ in mijn hoofd gevormd. Was Hiltje werkelijk maatschappelijk werkster die een probleem had met haar zoon? Moest Ingrid echt aan het infuus nadat ze bijna omkwam van de dorst? Ik weet het niet meer. Maar anders dan voor de moordenaars uit Out of thin air doet het er voor mij ook niet toe. Integendeel, dit is de werkelijkheid van het boek en in die context berust alles op waarheid.
Spannend
Jammer dat fictie tegenwoordig nogal ondergewaardeerd is en dat elke verhaal ‘echt gebeurd’ moet zijn. Waarom? Wat voegt het toe? Verbeelding kan zoveel meer zeggingskracht hebben dan non-fictie. Fictie is namelijk niet iets wat je verzint, maar een werkelijkheid die ontstaat en zich ontwikkelt daar waar ruimte is, namelijk in het hoofd van de schrijver. Daar komen ook de personages tot leven die mij als auteur aan de hand nemen tot aan het einde, wat schrijven voor mij minstens zo spannend maakt als het lezen voor de lezer. En uiteindelijk is dat waar je het als schrijver voor doet.
