Blogpost: Yvette Stevens

Eekhrn zkt eekhrn

12-08-2018 door Yvette Stevens

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Grappige boeken. Met deze categorie uit de Reading Challenge heb ik echt moeite, want wanneer is iets grappig? Grappig voor mij is als er iemand zich melk door de neus lacht of iemand raaskalt als hij lachgas heeft gekregen bij de tandarts. O wacht dat is leedvermaak. Maar grappige boeken? Dat je tijdens het lezen hardop moet lachen op onverwachte momenten en dat iedereen je aanstaart met het binnengrapje dat jij op dat moment hebt? (wat ik op zich al grappig vind als dat gebeurt). Nee die heb ik de laatste 15 jaar niet meer gelezen. Ik lach meer om mezelf dan wat anders. O wacht dat is ook leedvermaak.

Humor. Misschien is dat een betere term als ik boeken lees die grappig gevonden moeten worden, maar ook daar zitten er nuances in. Cynisme of sarcasme kan ik nog wel waarderen, zeker als het verwijzingen zijn naar andere boeken of films en je daardoor insidergrapjes creëert. Nimmernacht van Jay Kristoff had bijvoorbeeld voetnoten die dropen van de zelfspot en het sarcasme. Ik vond ze heel goed gevonden, maar verder dan een licht gegrinnik kwam ik niet. Sarcasme is sowieso gevaarlijk, want vaak vind ik het eerder schrijnend dan grappig. Ik zie het leed achter de grap meteen. Ook hier zou ik nooit het woordje “grappig” invullen, eerder een boek met spot.Vandaag deed ik een poging om de challenge categorie af te vinken door het boek Eekhrn zoekt eekhrn (in het Engels en vraag me niet waarom het zo vertaald is: Squirrel meets chipmunk. Op zijn minst zou het in correcte dierentermen Eekhrn zkt Grondeekhrn of zelfs Khrn zkt Grnkhrn moeten zijn, maar laat gaan ) van David Sedaris te lezen. Ik las al eerder zijn boek Van je familie moet je het hebben en deze bevatte wel enigszins herkenbare situaties, vandaar dat ik weer bij Sedaris uitkwam voor een boek in deze categorie. De titel Eekhrn zkt eekhrn klonk in ieder geval al grappig genoeg om hem te kopen, maar het aantal bladzijden trok me over de streep. Met zijn 126 bladzijden zou ik er in het geval van “humorloos” snel vanaf zijn. En mijn conclusie: grappig is die niet, wel leuk gevonden en hartstikke sarcastisch, maar humor van de bovenste plank bevat die voor mij niet.

Sarcasme schijnt iets menselijks te zijn, dieren begrijpen het niet (zou het boek van Sedaris daarom grappig zijn? Dat het ongeloofwaardig is als dieren deze situaties tegenkomen?). Computers en robots ook niet en dat maakt het lastig en moeilijk te interpreteren. Maar er bestaan tegenwoordig ook computers die sarcasme kunnen detecteren. Zo scannen ze social media om de betekenis achter woorden te zoeken en komen ze tot een percentuele kans op sarcasme. Heel handig.

Vervangen we straks dat ene menselijke iets dat sarcasme is ook nog door computers? Er is namelijk in de industrie veel vraag naar emotieherkenning, het zogenaamde sentiment mining. Bedrijven willen graag weten hoe hun online imago is en laten computers de tweets doorscannen op berichten over hun merk. Komen ze dan woorden tegen die een dubbele lading hebben (sarcasme-eigen), dan kunnen ze dit “vertalen” en analyseren op sarcasme. Er zitten echter nog wat maartjes in. Zo kunnen ze foto’s en ander beeldmateriaal niet interpreteren en moeten computers een context hebben waarin het bericht zich bevindt.Misschien is dat het hele probleem voor mij: dat ik iets niet grappig kan vinden zonder een beeld erbij te hebben. Een beelddenker ben ik wel. Woordgrapjes hou ik wel heel erg van, maar dat is redelijk droog, geen natte onderbroekenlach. Of heet het dan weer onderbroekenlol?

Goh dit wordt ingewikkeld. Misschien moet ik die computer even inzetten om mijn boekenkast te scannen op sarcasme, dan hoef ik vandaag tenminste mijn handen (of onderbroek) niet vuil te maken. Wat vinden jullie?