Een nieuw begin

Een nog bijna leeg bestand staart mij aan vanaf het beeldscherm. De eerste woorden staan er al, mijn naam, de uitgever voor wie het boek straks bedoeld is en het soort roman dat het moet worden. Het verhaal zelf spookt al enkele dagen rond in mijn gedachten. Een nieuw verhaal, met nieuwe personages en leuke of minder leuke belevenissen. Er wordt in gelachen, gehuild, getreurd om dingen of mensen die verloren gaan. Er is gekonkel, en bedrog speelt eveneens een rol. De hoofdpersonen gaan door een diep dal voordat ze de juiste weg vinden, niet naar eeuwig durend geluk, maar wel naar een gelukkiger leven. 

Ik weet hoe het verhaal ongeveer gaat, wat de hoofdlijnen zijn en wie de hoofdrolspelers. Althans, dat denk ik. Inmiddels ben ik een kleine 8000 woorden verder en is er al weer een stukje veranderd. Die ene man krijgt toch niet de rol die ik hem eerst toedacht. Hij wordt omgeturnd tot een bijrol. En de afloop gaat inmiddels een iets andere kant uit.

Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen van dit verhaal. Het wordt leuk zoals ik het in gedachten heb. Nu moet het nog worden uitgewerkt tot een echt boek. Het eerste hoofdstuk staat zo in het bestand. Daarna gaat het iets minder vlot. Soms zijn er haperingen, twijfel ik of iets wel of niet kan, of het wel leuk en spannend genoeg is. De vaart moet erin blijven zitten, niet halverwege inkakken.

Het kriebelt en borrelt en het liefst blijf ik schrijven, maar dan moeten de woorden wel komen. Ook al heb ik een verhaallijn in gedachten en op papier gezet, het moet nog wel iets meer dan vier A’viertjes worden. De personages moeten groeien in hun rol, de lezer moet hen leren kennen, zich kunnen vereenzelvigen met hen. Ze moeten herkenbaar zijn, maar niet zodanig dat het saai wordt.

Een boek schrijven is een proces dat groeit. Je probeert het een, ontdekt dat het toch niet wordt wat je ervan had verwacht en slaat een andere richting in. Dan heb ik het nog niet eens over de personages die plotseling heel andere dingen kunnen gaan doen dan hetgeen ik voor hen in gedachten had. De eigenwijze typetjes. Je zou denken dat je als schrijver je personages in de hand hebt, niets is minder waar. Al schrijvende ga je soms een andere weg in en wordt het verhaal daar eigenlijk beter van, spannender intenser. Ik laat mijn vingers het werk doen zonder daar al te veel over na te denken. 

Lukt het even niet meer, zit ik even vast, dan ga ik iets anders doen. Het is verrassend hoe al poetsend, een stukje lopen of fietsen je tot nieuwe ideeën kan brengen. Al stofzuigend laat ik mijn personages verder leven in mijn hoofd en zie ik hen voor me, hoor ik wat ze zeggen, hoe ze reageren op elkaar en wat voor beslissingen ze nemen op cruciale momenten.

Schrijven saai en eenzaam werk? Absoluut niet. Als schrijver ben ik nooit alleen. Met ieder nieuwe verhaal leer ik andere mensen kennen, ontdek ik nieuwe dingen en beleef ik een volgend avontuur. Na dit op papier te hebben gezet, weet ik weer hoe mijn personages verder gaan. Snel schrijven!