Blogpost:
Wilma Hollander
Een nieuw jaar
En toen was het zomaar ineens 1 januari 2015. Waar is de tijd gebleven? Vijftien jaar zijn er inmiddels alweer verstreken sinds het gedenkwaardige millenniumjaar 2000.
Gedenkwaardig niet alleen voor de wereld, maar ook op het persoonlijke vlak, want in dat jaar is mijn vader overleden. Daar moest ik gisteravond, tijdens het wachten op middernacht, toch weer even aan denken. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die bij de wisseling van het ene naar het andere jaar even stilstaat bij de herinneringen aan hen die er niet meer zijn. December is nu eenmaal bij uitstek de maand waarin hun afwezigheid extra wordt gevoeld.
Mijn gedachten gingen verder, naar de familieleden van de MH17 slachtoffers, die in deze toch al zo moeilijke dagen nog eens extra pijnlijk aan hun verdriet werden herinnerd door de recente crash van de Air Asia-vlucht. Langzaam helende wonden die ineens weer opnieuw ruw opengereten werden. Ik dacht ook aan alle mensen die hun land in allerijl hebben moeten ontvluchten omdat een stelletje idioten denkt dat ze anderen met geweld hun denkwijzes kunnen opdringen. Hoe hebben die vluchtelingen het begin van het nieuwe jaar beleefd, opeengepakt in tentenkampen, beroofd van hun bezittingen, huis en haard? Hoe kun je het nieuwe jaar positief tegemoet treden als er geen toekomst is? Al die gedachtes maakten me natuurlijk niet vrolijker, en dan was ik nog niet eens aangekomen bij de wreedheden die sommige mensen zich menen te kunnen veroorloven tegenover de dieren op deze aarde...
Wat me het meest verdrietig maakt, is dat ik aan al die verschrikkelijke dingen zo heel erg weinig kan doen. Ja, ik kan af en toe een woedende kreet laten horen op Facebook, of een wat kritischer column schrijven, maar echt helpen doet dat niet. Ik ben namelijk niet in een positie om de wereld grondig te verbeteren. Daarvoor moet je heel veel macht en nog veel meer geld hebben, twee dingen die in mijn leven totaal ontbreken. En dan nog betwijfel ik of het zou lukken. Volgens mij zit er in de mensheid van oudsher een gen dat het normaal vindt om elkaar af te slachten en alles om ons heen te vernietigen. Is het niet in het echt, dan toch wel door middel van gewelddadige spelletjes op een stom computerscherm.
Ik kan me voorstellen dat u inmiddels ietwat fronsend mijn column aan het lezen bent. Ben ik in het afgelopen jaar die ‘het-glas-is-altijd-halfvol’-instelling – zo karakteristiek voor mijn meeste schrijfsels – kwijtgeraakt? Ben ik terechtgekomen in een zwartgallige burn-out die me in een neerwaartse spiraal meetrekt in de poel van ellende die dagelijks over ons wordt uitgestort? Ik kan u geruststellen: het gaat prima met mijn geestelijke – en gelukkig ook fysieke – gesteldheid. Het nieuwe jaar lonkt met nieuwe kansen, nieuwe ervaringen en nieuwe schrijfsels. Ik heb echt zin in 2015, maar mijn romantische, dromerige en soms wat al te optimistische kijk op het leven betekent heus niet dat ik de realiteit van de wereld om ons heen niet zie. Ik kies er echter voor om al die ellende op mijn eigen kleine wijze te lijf te gaan: onder andere door met mijn Grieks getinte feelgood romans een aantal mensen een paar uur leesplezier te bezorgen waardoor ze de misère van het echte leven even kunnen vergeten – en hopelijk doen ze op die manier nieuwe energie op om datzelfde zware leven daarna weer iets positiever tegemoet te treden. Ik verbeter de wereld en begin bij mezelf, zal ik maar zeggen 
Nu we het daar toch over hebben: ik denk echt dat dat de enige manier is om die grote, gemene en onrechtvaardige wereld tot een betere wereld te maken. Met vereende krachten. Agnes, een van de vier vriendinnen uit Opnieuw Verbonden verwoordt het als volgt: ‘Weet je, de hele wereld redden kan ik niet. Maar als ieder mens zich nou eens inzet voor dat ene kleine stukje wereld waar hij of zij zich persoonlijk mee verbonden voelt, op wat voor manier dan ook, dan verbeteren we met z’n allen ongemerkt zomaar die hele grote wereld om ons heen.’ Waarschijnlijk heb ik die passage geschreven rond de vorige jaarwisseling. Ik word namelijk altijd heel idealistisch en sentimenteel als er een nieuw jaar in zicht is – iets wat in de loop van het jaar minder en minder wordt. Tot december weer aanbreekt en me herinnert aan de idealen waarmee ik het nieuwe jaar ben begonnen.
Niemand kan voorspellen hoe 2015 eruit zal gaan zien, voor mij, mijn familie, mijn vrienden, voor jullie… maar ik hoop net als altijd dat het een mooi, gezond en gelukkig jaar zal worden voor ieder mens en dier, waar ook op deze wereld.
En als om te benadrukken dat in het leven niets zeker is, wens ik jullie dit keer vanuit een onverwachts en zeldzaam wit Kato Gatzea allemaal een fantastisch nieuw jaar toe
Lees verder op mijn site
