Blogpost:
Krista Middel
Een uitkijktoren, red velvet cake en inspiratie
Zacht zonlicht valt tussen de dennen die met hun afgebrande onderste takken een spookachtig woud vormen. Met 5 dames, een beetje jonger en vermoedelijk beter getraind dan ik, loop ik naar de uitkijktoren in de vorm van een 7 bij Fochteloërveen. Ik beklim de 71 treden. 18 meter boven de grond kijk ik naar de uitgestrekte heide, vennen en paarsrode bollen in het landschap. De bollen zijn struiken die in bloei staan, dat denk ik tenminste. Wie weet wonen er wel buitenaardse Teletubbies. Ik sta er met rood bezweet hoofd en hijg een beetje. Het is een zonnige herfstdag. Ik geef een workshop poëzie. We schrijven op locatie.
De man en de taart
Een man met verrekijker, grauwbeige afritsbroek, rimpels en een lichaam dat vaak hardloopt, komt naar boven. Hij vertelt ons ongevraagd en uitgebreid over de kraanvogels die inmiddels al naar warmere oorden zijn gevlogen. Wij schrijven liever. Na een opmerking over de verrukkelijke red velvet cake met krulletjes van witte chocola - er is tenslotte een verjaardag te vieren - en dat we volgens hem veel kilometers moeten lopen om hem er weer af te krijgen, denk ik er aan hoe ik hem met één duw alle 71 treden in een sneltreinvaart kan laten beleven. Best inspirerend.
Spanning tussen de dennen
Wat is er geschreven? Poëzie. Een vergelijking tussen de duizenden mugjes die als mensen verder moeten kijken dan hun neus lang is, een kort gedicht met mooie woorden en klanken, en zelfs een gedicht in het Engels. Ik laat de dames achter in de toren en loop in mijn eentje terug naar de parkeerplaats. Tussen de bomen van het spookachtige woud denk ik aan wat er zou kunnen gebeuren als... Mijn levendige fantasie is soms iets te levendig. Ik vind mijn auto terug en rijd blij naar huis.
Ook een keer schrijven op locatie of een workshop creatief schrijven volgen? Kijk op de website!
Lees verder op mijn site
